محمدباقر حسینی نطنزی اصفهانی
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
میرزا محمّدباقر حسینی نطنزی بن
ابوعلی،
شاعر،
ادیب،
دانشمند و از فضلاء و سخنوران
قرن یازدهم هجری
اصفهان است.
میرزا محمّدباقر حسینی نطنزی بن
ابوعلی،
شاعر، ادیب، دانشمند و از فضلاء و سخنوران قرن یازدهم هجری است. در اوایل قرن یازدهم هجری متولّد شده و در اصفهان به تحصیل پرداخت. در
شعر و ادب استاد بود و خطوط مختلف را خوش مینوشت و از
حکمت،
نجوم،
هیئت،
ادبیات عرب،
منطق و
فقه و
حدیث بابهره بود.
شاه عباس ثانی او را اکرام و احترام میکرد و میرزا محمّدباقر سالها در امور دیوانی به خدمت مشغول بود و پس از فوت برادرش
میرزا محمّدشفیع، وزیر سرکار قورچیان شد. [او صاحب مال و مکنت فراوان بود و آثار خیریه همچون تکایا، حمام، مساجد و مساکن بسیاری را احیا کرد و مزرعهای به نام خویش به نام «باقرآباد» احداث نمود. خوشبختانه
وقفنامه آثار موقوفه میرزا باقر به تاریخ ۱۷
جمادیالثّانی ۱۰۸۵ق موجود است. هرچند آثار موقوفه اغلب از بین رفته و یا به مرور زمان به تصرف غاصبین موقوفات درآمده است.
او در سوارکاری و تیراندازی و جنگاوری بسیار چابک و ماهر بود. سرانجام در
قزوین وفات یافته و پیکرش به مزرعه «باقرآباد» از توابع «بُرز رود» نطنز منتقل و به خاک سپرده شد و مدتی بعد استخوانهای او را به
نجف اشرف برده و به خاک سپردند.
باقر نطنزی، مانند اغلب
شعرای آن زمان پیرو سبک هندی بوده و با
شاعران عهد خویش
صائب تبریزی، م
یرزا طاهر وحید قزوینی،
میرزا محمّدسعید حکیم و دیگران مراوده و
مشاعره داشته است. دیوان
اشعار او با عنوان «
دیوان میرزا محمّدباقر حسینی» در سال ۱۳۶۹ش با ویرایش دکتر میرجلالالدّین کزّازی به چاپ رسیده است.]
این
شعر از اوست:
پیش من خیره نظر بر رخ جانان کردن •••••• تیشه بر صورت شیرین زدن فرهادست
مهدوی، سیدمصلحالدین، اعلام اصفهان، ج۲، ص۵۰-۵۱.