لُمْظَه (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
لُمْظَه (به ضمّ لام و سکون میم و فتح ظاء) از
واژگان نهج البلاغه به معنای سفيدى كوچكى در لب‌ها همچنین به چيز جزئى در روغن است كه با انگشت برداشته مى‌شود و نقطه سياه قلب نيز گفته‌اند. این واژه دو بار در
نهج البلاغه آمده است.
لُمْظَه به معنای سفيدى كوچكى در لب‌ها همچنین به چيز جزئى در روغن است كه با انگشت برداشته مى‌شود و نقطه سياه قلب نيز گفته‌اند.
امام (صلوات‌الله‌علیه) در
غریب ۵ فرموده:
«إنَّ الاِْيمَانَ يَبْدُو لُمْظَةً فِي الْقَلْبِ، كُلَّمَا ازْدَاد الاْيمَانُ ازْدَادَتِ الُّلمْظَةُ.» يعنى «ايمان مانند نقطه‌اى در قلب پديد مى‌شود، هر قدر ايمان افزوده شود آن نقطه نيز بزرگتر مى‌گردد.»
(شرح‌های خطبه:
)
این واژه دو بار در «نهج البلاغه» تکرار شده است.
•
قرشی بنایی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «لمظ»، ج۲، ص۹۴۹.
