لَبْث (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
لَبْث (به فتح لام و سکون باء) از
واژگان نهج البلاغه به معنای توقف و اقامت است و
لَبِّثْ (به فتح لام و تشديد باء) فعل امر است به معنى «درنگ كن» است.
لَبْث به معنای توقف و اقامت است. «لبث فى المكان لبثا: مكث و اقام فيه»
راغب ملازمت را نيز قيد كرده است.
امام (صلوات‌الله‌علیه) به
معاویه مى‌نويسد: «گفته بودى براى من و يارانم در نزد تو جز
شمشیر نيست.»
«فَلَبِّثْ قَلِيلاً يَلْحَقِ الْهَيْجَا حَمَلْ لا بأس بالموت اذا الموت نزل.» «لبّث» با تشديد
فعل امر است به معنى درنگ كن. «هيجا»
جنگ.
«حمل» مثل شرف نام مردى است از
قبیله بنی قشیر كه او را «حمل بن بدر» گويند در زمان جاهليت شتران او را به
غارت بردند، او حمله كرد و شتران را از دست دزدان گرفت و آن
شعر را گفت و مثل شد،
امام (صلوات‌الله‌علیه) به آن تمثّل جسته است يعنى «كمى صبر كن تا حمل به جنگ آيد، باكى از
مرگ نيست آنگاه كه روى آورد.»
(شرح‌های نامه:
) «لبثّ» كه فعل امر است به معنى «نگاهدار او را» است.
از اين ماده فقط دو مورد در «
نهج البلاغه» آمده است.
•
قرشی بنایی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «لبث»، ج۲، ص۹۲۸.
