• خواندن
  • نمایش تاریخچه
  • ویرایش
 

قُرُق

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف


منبع: قُرُق


قرق به معنای جایی است که افرادی خاص حق استفاده از آن را دارند، به عبارت دیگر قرق به معنای ممنوعیت ورود اشخاص یا اشیا به جایی است.
[۱] انواری، حسن، فرهنگ بزرگ سخن، واژۀ «قرق».

از آن در باب احیاء موات سخن گفته‌اند.


قرق کردن بخشی از زمین‌های موات یا چراگاه‌های طبیعی - که از انفال است، تنها برای رسول خدا (صلّی‌الله‌علیه‌وآله) و جانشینان معصوم آن حضرت جایز است و کسی دیگر چنین حقی ندارد، مگر آنکه چراگاه در ملک شخصی باشد. در این صورت مالک می‌تواند آن را برای خود یا دیگری قرق کند و مانع دیگران از چرانیدن چارپایانشان در آنجا گردد.
[۲] طوسی، محمد بن حسن، الخلاف، ج۳، ص۵۲۸.    
[۳] شیخ طوسی، المبسوط، ج۳، ص۲۷۰.    
[۴] شیخ طوسی، النهایة، ص۴۱۸.    
[۵] حلی، حسن بن یوسف، ارشاد الاذهان، ج۱، ص۳۴۹.    
[۶] شهید ثانی، مسالک الافهام، ج۱۲، ص۴۲۰-۴۲۱.    

تغییر کاربری جایی که توسط پیامبر (صلّی‌الله‌علیه‌وآله) یا امامان (علیهم‌السّلام) قرق شده، از سوی دیگران جایز نیست، مگر با اذن آن بزرگواران
[۷] طوسی، محمد بن حسن، الخلاف، ج۳، ص۵۲۹.    
[۸] نجفی، محمدحسن، جواهر الکلام، ج۳۸، ص۶۴.    
و اگر کسی بدون اجازه این کار را بکند و آن مکان را احیا نماید، مالک آن نمی‌شود.
[۹] شهید ثانی، مسالک الافهام، ج۱۲، ص۴۲۱.    
[۱۰] نجفی، محمدحسن، جواهر الکلام، ج۳۸، ص۶۴.    


۱. ↑ انواری، حسن، فرهنگ بزرگ سخن، واژۀ «قرق».
۲. ↑ طوسی، محمد بن حسن، الخلاف، ج۳، ص۵۲۸.    
۳. ↑ شیخ طوسی، المبسوط، ج۳، ص۲۷۰.    
۴. ↑ شیخ طوسی، النهایة، ص۴۱۸.    
۵. ↑ حلی، حسن بن یوسف، ارشاد الاذهان، ج۱، ص۳۴۹.    
۶. ↑ شهید ثانی، مسالک الافهام، ج۱۲، ص۴۲۰-۴۲۱.    
۷. ↑ طوسی، محمد بن حسن، الخلاف، ج۳، ص۵۲۹.    
۸. ↑ نجفی، محمدحسن، جواهر الکلام، ج۳۸، ص۶۴.    
۹. ↑ شهید ثانی، مسالک الافهام، ج۱۲، ص۴۲۱.    
۱۰. ↑ نجفی، محمدحسن، جواهر الکلام، ج۳۸، ص۶۴.    


• فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت (علیهم‌السلام)، ج۶، ص۵۵۷.    


رده‌های این صفحه : احیاء موات
جعبه ابزار