و در اصطلاح فقها بر سه گونه است: ۱. سوگندى كه با هدف تأكيد بر خبر از وقوع چيزى در گذشته، حال يا آينده است؛ ۲. سوگندى كه به هنگام درخواست كارى از شخص به جهت ترغيب و تحريک وى بر اجراى آن آورده مى‌شود، مثل اينكه بگويد: تو را به خدا كارم را انجام بده (قسم منا شده)؛ ۳. قسمى كه براى تثبيت التزام قلبى انشا مى‌شود، مثل اينكه بگويد: به خدا قسم كه فردا را روزه مى‌گيرم (قسم عقد) كه تنها همين مورد منعقد مى‌شود و موضوع براى وجوب وفا و کفاره در صورت مخالفت قرار مى‌گيرد.
مقصود از قسم در اين عنوان معناى عام آن است و آیاتی معرفی می‌شوند که در آن‌ها از ادات قسم و واژه‌هاى «قسم»، «يمين»، «حلف» و برخى از مشتقّات آن‌ها استفاده شده است.
