در یک کاربرد، قرائتیمتواتر است که جمعی از راویان، آن را از گروهی روایت کردهاند و این هم صدایی و اتفاق، احتمال هر گونه کذب و دروغ سازی را منتفی میسازد و راه را بر شبهه ساختگی بودن آن میبندد؛ مانند قرائات سبع که مبتنی بر این چارچوب است.
در کاربرد دیگر، ابن جزری در تعریف قرائاتمتواتر میگوید: هر قرائت هماهنگ با قواعد و دستور زبان و منطبق با رسم الخط یکی از مصاحف عثمانی - هر چند این انطباق به صورت فرض و احتمال باشد - اگر به طور متواتر نیز نقل شود، این قرائات را باید «قرائاتمتواتر و قطعی» دانست.