|
| ||||||||||||||||||||||
قُثّم بن عبیئه، از قبیله بنی عبدالقیس است و به همین جهت، وی را «عبدی» خوانده‌اند. صلتان لقب او بود و معنی این واژه، مرد استوار و نیرومند است. او شاعری معروف بود که میان «فرزدق» و «جریر» به داوری می‌نشست. در شعر او نکات حکمت‌آمیز به چشم می‌خورد. [۱]
زرکلی، خیرالدین، الاعلام، ج۶، ص۲۹.
عبدالسلام ترمانینی، رویدادهای تاریخ اسلام، ترجمه پژوهشگاه علوم و فرهنگ اسلامی، ج۱، ص۲۴۵. |
||||||||||||||||||||||
