قاعده عَدَمُ الدَّلیل دَلیلُ العَدَم
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
قاعدۀ عَدَمُ الدَّلیل دَلیلُ العَدَم از
قواعد اصولی به معنای نبود دلیل شرعی بر حکمی، دلیل بر عدم آن حکم در
شرع مقدس است.
از قواعد معروف و مشهور اصولی که در همۀ ابواب
فقه کاربرد دارد، قاعدۀ عدم الدلیل دلیل العدم است.
مقصود از این قاعده آن است که
مجتهد پس از
فحص و جست و جوی تام از دلیل شرعی بر حکمی، چون وجوب
نماز جمعه در
زمان غیبت، چنانچه به دلیلی معتبر که بر آن دلالت کند دست نیافت،
عقل حکم میکند که
شارع نماز جمعه را در عصر غیبت
واجب نکرده است. بنابراین، نبود دلیل شرعی بر حکمی، دلیل بر عدم آن حکم در شرع مقدس است.
قاعدۀ یاد شده، هم در
احکام تکلیفی، مانند وجوب و
حرمت کاربرد دارد و هم در
احکام وضعی، مانند جزئیت و شرطیت، اما در موضوعات به کار نمیرود.
آیا قاعدۀ یاد شده از اصول به شمار میرود یا
امارات؟ برخی آن را از امارات بر شمردهاند
ظاهر کلام برخی، اصل بودن آن است.
قاعدۀ عدم الدلیل، هرچند از قواعد مشهور است و برخی آن را از مسلّمات و مورد قبول همه بر شمردهاند.
لیکن برخی گفتهاند: اگر قاعدۀ یاد شده به یکی از چهار اصل معروف، یعنی
برائت،
استصحاب،
احتیاط و
تخییر منتهی نشود، دلیلی بر حجّیت آن نیست.
•
فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت (علیهمالسلام)، ج۶، ص۲۷۷.