• خواندن
  • نمایش تاریخچه
  • ویرایش
 

قاعده التَعزیرُ لِکُلِّ مُحَرَّمٍ

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف



مقالات مرتبط: تعزیر، حرام.


قاعدۀ التَعزیرُ لِکُل مُحَرَّمٍ‌ از قواعد فقهی به معنای ثبوت کیفر برای هر نوع گناهی است که در شرع مقدس حدّ کیفر آن مشخص نشده و تعیین آن به حاکم شرعِ واجد صلاحیت واگذار شده است.



از قاعدۀ التَعزیرُ لِکُل مُحَرَّمٍ‌ تعبیرهای مختلف شده است، مانند «التعزیر فی کل معصیةٍ‌»، «کلّ من فعل محرّماً او ترَکَ واجباً فللامام تعزیره؛ هر کس کار حرامی مرتکب شود یا واجبی را ترک کند، امام می‌تواند او را تعزیر و مجازات کند»، «کلُّ مَن خالفَ الشرعَ فَعَلیهِ حدٌّ او تَعزیر؛ هر کس با شریعت مخالفت کند، بر او حدّ یا تعزیر جاری می‌شود» و «کلُّ مَن فَعَلَ مُحَرَّمَاً او تَرَکَ واجِبَاً یُعَزَّر؛ هر کس کار حرامی مرتکب شود یا واجبی را ترک کند، تعزیر می‌شود».
[۱] فصلنامۀ فقه اهل بیت، شماره ۵۴، ص۱۰۵.



بر اعتبار و حجّیت قاعدۀ یاد شده به عموم ادله‌ای که بر نهی از منکر و امر به معروف و نیز اعانت بر نیکی و تقوا دلالت دارد، و برخی روایات دیگر، استناد شده است. البته برخی کلّیت قاعده را نپذیرفته و تعزیر را به ارتکاب محرّماتی ویژه که دلیلی خاص دربارۀ آنها وارد شده، اختصاص داده‌اند.


۱. فصلنامۀ فقه اهل بیت، شماره ۵۴، ص۱۰۵.
۲. حسینی، سیدمیرعبدالفتاح، العناوین الفقهیه، ج۲، ص۶۲۷.    
۳. مقدس اردبیلی، مجمع الفائدة، ج۱۳، ص۱۵۶-۱۶۵.    
۴. مقدس اردبیلی، مجمع الفائدة، ج۱۳، ص۱۷۶.    
۵. خوانساری، سیداحمد، جامع المدارک، ج۷، ص۱۳۱.    
۶. گلپایگانی، سیدمحمدرضا، الدر المنضود، ج۲، ص۱۵۵-۱۵۶.    



فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت (علیهم‌السلام)، ج۶، ص۱۶۴.    


رده‌های این صفحه : تعزیرات | قواعد فقهی




جعبه ابزار