به آثار شرعی یا عقلی‌ای که بر عمل انسان مترتب می‌گردد، فعل تولیدی گویند، مانند طهارت لباس و فراغ ذمّه از تکلیف که به ترتیب، اثر شستن لباس و به جا آوردن تکلیف است.
اجیر کردن برای انجام دادن فعل تولیدی، مانند طهارت لباس و فارغ شدن ذمّهمیّت از حج یا نمازهای واجب که بر عهده او است، همچون اجیر کردن برای انجام دادن افعال خود آدمی، از قبیل شستن لباس و گزاردن حج ، صحیح است.
چنانچه فعل تولیدی دارای عنوان محرّمی گردد، انجام دادن اسباب آن (افعال مباشری) نیز محکوم به حرمت و گاه موجب ضمان خواهد بود، مانند آن‌که شخصی با علم یا ظن به سرایت آتش به ملکهمسایه، در ملک خود بیش از حدّ نیاز، آتش بیفروزد.
