فعلیت شک و یقین
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
فعلیت شک و
یقین، توجه مکلّف
به یقین سابق و شک لاحق؛ از ارکان استصحاب می باشد.
فعلیت شک و
یقین، از ارکان استصحاب بوده و
به این معنا است که مکلف کاملا
به وضع خویش آگاه است که نسبت
به چیزی
یقین سابق و شک لاحق دارد؛ مثل این که شخص توجه داشته باشد که در گذشته
به محدث شدن
یقین داشته و سپس شک کرده آیا وضو گرفته یا نه، که در این جا،
یقین و شک وی فعلی بوده (تقدیری نیست) و بقای
حدث استصحاب میشود.
میان اصولیون بحث است که آیا در باب استصحاب،
یقین و شک فعلی لازم است یا این که
یقین و شک تقدیری هم کافی است.
مشهور اصولیون معتقدند باید
یقین و شک، فعلی باشد، ولی برخی از اصولیها
یقین و شک تقدیری را هم کافی میدانند.
فرهنگنامه اصول فقه، تدوین توسط مرکز اطلاعات و مدارک اسلامی، ص۶۰۴، برگرفته از مقاله «فعلیت شک و یقین».