فضل عبدیه
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
فضل عبدیه (م
۲۵۷ق)، معروف به فضل شاعره، از از زنان ادیب و شاعر
قرن سوم هجری قمری در
بصره بود.
فضل، معروف به فضل شاعره و فضل عبدیه، از زنان شاعری است که در بصره زاده شد و رشد یافت.
مادرش از
یمامه بود،
از اینرو برخی خود وی را متولد یمامه دانستهاند.
فضل از کنیزانی است که در خانه مردی از
قبیله عبدالقیس تربیت یافته و رشد کرد، بدینسبب به فضل عبدیّه شهرت یافت. پس از آنکه به مراحلی از رشد جسمانی رسیده و تحصیلات مقدماتی را فرا گرفته بود، شخصی به نام
محمد بن فرج رخجی وی را خریده و به
متوکل عباسی (خلافت
۲۱۸-
۲۲۷ق) هدیه کرد
و در نهایت به دست همو آزاد گردید.
وی از ادیبان و شاعران برجسته زمان خویش و در نهایت جمال و کمال و زبانآوری و فصاحت بود و اشعار بسیار جالب و جذابی سروده است. نزد خلفا و ملوک و اشراف جایگاه خاصی داشت و اوقات خویش را با ادیبان و شاعران سپری میکرد.
ادیبانی چون
ابودلف عجلی،
بنان شاعره،
ابومنصور باخرزی و
سعید بن حمید کاتب در مجلس وی حاضر میشده و به تبادل اشعار و نکات ادبی میپرداختند.
در سرودههایش خلفا و ملوک را ستایش کرده و بعضاً اشعارش مشتمل بر هجویاتی نیز است.
گفته شده که وی از
شیعیان واقعی و
متعصب بود و از آنرو که منزلتی نزد خلفا داشت، خواستههای شیعیان را با وساطت نزد خلفا برآورده میساخت. او سرانجام عاشق
سعید بن حمید کاتب که
ناصبی و ا ز دشمنان سرسخت
علی و
اهلبیت (علیهمالسّلام) بود، گردید و به عشق وصال، از تشیع خود دست کشیده و به عقیده
سعید درآمد و تا پایان عمرش بر آن عقیده باقی بود.
به گفته
ابن ندیم، مجموع اشعار وی بیست ورقه
شعر بوده است.
او سرانجام به سال ۲۵۷
یا
۲۶۰ق در
بغداد درگذشت.
• پژوهشگاه فرهنگ و معارف اسلامی، دائرة المعارف مؤلفان اسلامی، ج۱، ص۶۱۱، برگرفته از مقاله «فضل عبدیه».