فریابی کبیر
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
ابوعبدالله محمد بن یوسف فریابی (
۱۲۰-
۲۱۲ق)، معروف به فریابی کبیر، از محدثان، فقیهان و مفسران
قرن سوم هجری قمری بود.
ابوعبدالله محمد بن یوسف بن واقد فاریابی ضبّی، معروف به فریابی کبیر، منسوب به فاریاب، شهری مشهور در خراسان قدیم و نواحی
بلخ کنونی
بود، ولی نیاکان و اجداد وی از مردمان ترک بودند.
در سال ۱۲۰
یا
۱۲۶ق متولد شد
و ساکن شهر قیساریّه، از شهرهای ساحلی
شام و
فلسطین بود. علوم خود را از اساتیدی چون زائده،
اوزاعی و
سفیان ثوری فرا گرفت
و در پی کسب دانش به شهرهایی مانند
کوفه،
مکه و
بیروت نیز مسافرت کرد.
فریابی از شیوخ و حفّاظ شام به‌شمار می‌رفت. احادیث منقوله وی در زمره احادیث صحیح و عالی محسوب می‌شد.
وی
فقیه و مفسر
و فردی مورد اعتماد بود.
شاگردانی چون
محمد بن اسماعیل بخاری،
ابومحمد سمرقندی و
احمد بن ابی الحواری از وی کسب دانش کرده و علومی را آموخته‌اند.
فریابی دارای آثار و تالیفاتی بوده که عبارت‌اند از: کتاب ترک المراء فی القرآن
التفسیر الزکاة الطهارة الصلاة الصیام و المناسک.
ابن ندیم کتاب تعبیر رؤیا را از آن فردی به نام فیریانی دانسته
که به نظر می‌رسد همین شخص است.
او سرانجام در
ربیع الاول سال ۲۱۲ق
یا
۲۱۳ق در قیساریه
درگذشت.
• پژوهشگاه فرهنگ و معارف اسلامی، دائرة المعارف مؤلفان اسلامی، ج۱، ص۷۲۵، برگرفته از مقاله «محمد فریابی».
