غیّب جمع غایب بر فردی که غایب است و امکان دسترسی به او نیست، اطلاق میشود، وقصّر جمع قاصر بر افرادی چون دیوانه، سفیهوکودک که از تصرف در اموال خود ممنوعاند، اطلاق میگردد.
بحث از غایبوقاصر هرچند از دیرباز در فقه مطرح بوده است؛ لیکن طرح آن تحت عنوان غیّبوقصّر در کلمات معاصران رایج شده است، از عنوان یاد شده در برخی ابواب، از قبیل اجتهادوتقلید ، به مناسبت بحث ولایت فقیهو حدود آن، ولایت فقها بر اموال غایبانوقاصران چون دیوانه، سفیه و کودک که ولیّ شرعی ندارند، سخن رفته وولایت در حفظ و تصرف اموال آنان از حدود اختیارات فقیه جامع شرایط شمرده شده است.