غیّب جمع غایب بر فردی که غایب است و امکان دسترسی به او نیست، اطلاق می‌شود، و قصّر جمع قاصر بر افرادی چون دیوانه، سفیه و کودک که از تصرف در اموال خود ممنوع‌اند، اطلاق می‌گردد.
بحث از غایب و قاصر هرچند از دیرباز در فقه مطرح بوده است؛ لیکن طرح آن تحت عنوان غیّب و قصّر در کلمات معاصران رایج شده است، از عنوان یاد شده در برخی ابواب، از قبیل اجتهاد و تقلید ، به مناسبت بحث ولایت فقیه و حدود آن، ولایت فقها بر اموال غایبان و قاصران چون دیوانه، سفیه و کودک که ولیّ شرعی ندارند، سخن رفته و ولایت در حفظ و تصرف اموال آنان از حدوداختیاراتفقیه جامع شرایط شمرده شده است.
