غِنىٰ (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
غِنیٰ (به کسر غین) از
واژگان نهج البلاغه به معنای کفایت و بی‌نیازی است.
این واژه دارای مشتقاتی است که در
نهج البلاغه به‌کار رفته است، مانند:
• اِغناء (به کسر غین) به معنای کفایت کردن و بی‌نیاز کردن است.
• اِستِغناء (به کسر الف و تاء) به معنای طلب بی‌نیازی و کفایت است.
• غَنیّ (به فتح غین) به معنای بی‌نیازی است.
حضرت علی (علیه‌السلام) درباره اموال اغناء و ... از این واژه استفاده نموده است.
غِنی به معنای کفایت و بی‌نیازی،
اِغناء به معنای کفایت کردن و بی‌نیاز کردن،
اِستِغناء به معنای طلب بی‌نیازی و کفایت و
غَنیّ به معنای بی‌نیازی آمده است.
یکی از مواردی که در «نهج‌البلاغه» به کار رفته است، به شرح ذیل می‌باشد:
امام (صلوات‌الله‌علیه) در
حکمت ۳۱۹ فرموده است:
«إِنَّ اللهَ سُبْحانَهُ فَرَضَ في أَمْوالِ الاَْغْنِياءِ أَقْواتَ الْفُقَراءِ، فَما جاعَ فَقيرٌ إِلاّ بِما مَنَعَ بِهِ غَنِي، وَ اللهُ تَعالَى سائِلُهُمْ عَنْ ذلِكَ.» «
خداوند سبحان در اموال ثروتمندان قوت‌های
فقراء را
واجب کرده، هیچ
فقیر گرسنه نمانده مگر به وسیله مالی که غنی با آن لذت برده است، خداوند از آنها در این باره سوال خواهد کرد.»
موارد زیادی از این ماده در «نهج‌البلاغه آمده است.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «غنی»، ج۲، ص۷۹۳.
