عَدا (مفردات‌نهج‌البلاغه)

عَدا و ما عَدا (به فتح عین) از واژگان نهج البلاغه و حرف استثناء است.

حضرت علی (علیه‌السلام) درباره زبیر از این واژه استفاده نموده است.

از این ماده یک مورد در «نهج البلاغه» آمده است.

عَدا و ما عَدا حرف استثناء است.

به برخی از مواردی که در نهج البلاغه به‌کار رفته است، اشاره می‌شود:

امام (صلوات‌الله‌علیه) خطاب به زبیر فرموده است: «فَما عَدا مِمّا بَدا»
«چه شد كه از پيمان خود بازگشتى؟!»

(شرح‌های خطبه: )

براى نخستين بار از امام شنيده شده است. رجوع شود به «بدوّ»

از این ماده یک مورد در «نهج البلاغه» آمده است.

۱.	↑ قرشی بنایی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، ج ۲، ص ۷۰۷.
۲.	↑ طریحی نجفی، فخرالدین، مجمع البحرین، ت الحسینی، ج ۱، ص ۲۸۷.
۳.	↑ سید رضی، محمد، نهج البلاغه، ت الحسون، ص ۸۶، خطبه ۳۱.
۴.	↑ عبده، محمد، نهج البلاغه، ط مطبعة الإستقامة، ج ۲، ص ۷۳، خطبه ۳۱.
۵.	↑ صالح، صبحی، نهج البلاغه، ص ۷۴، خطبه ۳۱.
۶.	↑ مکارم شیرازی، ناصر، نهج البلاغه با ترجمه فارسی روان، ص ۸۵.
۷.	↑ بحرانی، ابن میثم، ترجمه شرح نهج البلاغه، ج ۲، ص ۱۲۹.
۸.	↑ بحرانی، ابن میثم، ترجمه شرح نهج البلاغه، ج ۲، ص ۱۳۱.
۹.	↑ مکارم شیرازی، ناصر، پیام امام امیرالمومنین، ج ۲، ص ۲۴۹.
۱۰.	↑ هاشمی خویی، حبیب‌الله، منهاج البراعة فی شرح نهج البلاغه، ج ۴، ص ۴۴.
۱۱.	↑ ابن ابی‌الحدید، عبدالحمید، شرح نهج البلاغه، ج ۲، ص ۱۶۴.
۱۲.	↑ سید رضی، محمد، نهج البلاغه، ت الحسون، ص ۸۶، خطبه ۳۱.