علی بن عبدالمحمود خلیلیان اصفهانی
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
علی بن عبدالمحمود خلیلیان اصفهانی، از شعرا و ادبای معاصر اصفهان بوده است.
میرزا علی خلیلیان متخلّص به «رجاء» فرزند عبدالمحمود، از شعرا و ادبای معاصر
اصفهان بوده است. او در سال ۱۳۱۷ق در اصفهان متولّد شده و پس از مدّتی تحصیل به بافندگی مشغول شد. از جوانی لب به گفتن
شعر گشوده و در انجمن‌های ادبی اصفهان مانند شیدا، ادیب فرهمند، پروانه و کمال شرکت می‌کرده است. این شعر از اوست:
"یوسفا خوارتر از این به عزیزان منگر ••• که تو در اوج جلالی و من اندر چاهم"
"نرسد دست تمنّا به تو ای نخل بلند ••• سر فرود آر و بده بوسه که من کوتاهم".
او شاعری خوش‌ذوق و باقریحه و متدیّن و عارف بوده و عاقبت در
ذی‌قعده ۱۴۱۱ق (برابر با اردیبهشت ۱۳۷۰ش) وفات یافته و در قطعه نام‌آوران واقع در قبرستان باغ رضوان اصفهان مدفون شد. مادّه تاریخ فوتش را «محور اصفهانی» ضمن مرثیه‌ای گوید:
"عارفی خواست وفاتش چو به شمسی گفتم: «بود در جمع از اخلاص و وفا یار ادب»".
این کتاب‌ها مجموعه اشعار چاپ شده اوست:
۱. «اندرزنامه»؛
۲. «دیوان رجاء»؛
۳. «مناقب الائمه».
مهدوی، سیدمصلح‌الدین، اعلام اصفهان، ج۴، ص۵۳۲.
