عبیدالله خزاعی
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
ابواحمد عبیدالله بن عبدالله خزاعی (۲۲۳-۳۰۰ق)، از امیران خاندان
طاهر ذوالیمینین و از شاعران روان‌گوی و فردی ادیب، فصیح، لغت‌دان و آگاه به اخبار گذشتگان بود و در هندسه و
موسیقی تبحر داشت.
ابواحمد عبیدالله
بن عبدالله
بن طاهر
بن حسین خزاعی طاهری خراسانی، در سال
۲۲۳ق در
بغداد متولد شد.
او از خاندان طاهر ذوالیمینین و از امیران بود. در زمان حیات برادرش محمد، جانشین وی در پلیس بغداد بود و پس از مرگ او، خود به طور مستقل فرماندهی آن را به‌عهده گرفت. او آخرین فرد از خاندان طاهر بود که به پست و مقام رسید. عبیدالله از شاعران روان‌گوی
و فردی ادیب، فصیح، لغت‌دان و آگاه به اخبار گذشتگان بود و در هندسه و موسیقی تبحر داشت.
از
زبیر بن بکار و
ابوصلت هروی روایت کرده است.
محمد بن یحیی صولی،
عمر بن حسن اشنانی و
ابوالقاسم طبرانی از او روایت کرده‌اند.
کتاب‌های الاشاره فی اختیار الشعر، رسالة فی السیاسة الملوکیه، مراسلاته لعبدالله
بن معتز، البراعة و الفصاحه
و دیوان شعر از آثار اوست.
سرانجام وی در سال
۳۰۰ق در بغداد درگذشت.
پژوهشگاه فرهنگ و معارف اسلامی، دائرة المعارف مؤلفان اسلامی، ج۱، ص۵۰۵-۵۰۶، برگرفته از مقاله «عبیدالله خزاعی».
