عبدالمجید بن عبدالله طالقانی اصفهانی
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
عبدالمجید بن عبدالله طالقانی اصفهانی، شاعری درویش مسلک و از خطاطان قرن دوازده هجری در
اصفهان بوده است.
درویش عبدالمجید طالقانی فرزند عبداللّه، شاعر ادیب و خطاط
شکسته نویس معروف. از اهل طالقان در سال ۱۱۵۰ق در روستای «مهران» طالقان متولّد شده و در لباس فقر و درویشی به اصفهان آمده و در این شهر به درویشی و پرسهزنی میگذرانیده، سپس در اثر عشق و علاقه به دنبال کسب کمال و فضائل رفته و در
خط شکسته به مقامی رسید که بر همه استادان در این فن مقدّم گردید و به حدّی ترقی کرد که رونق
خط شفیعا را
شکست. در «
مجمع الفصحاء» گوید: بعضی او را بر شفیعا و میرزا حسن رجحان دادند و برخی مانند ایشان شمردند «حاجب شیرازی» درباره او گوید:
"ای گشته مثل ز خوشنویسی ••• ز نخست مفتاح خزائن هنر خامه توست"
"تا کرده خدا لوح و قلم را ایجاد ••• ننوشت کسی
شکسته را چون تو درست".
درویش عبدالمجید، در
خط شکسته شاگردان بسیاری تربیت کرد که مشهورترین آنان عبارتنداز:
۱.خواجه ابوالحسن فسائی؛
۲. میرزا ابوالقاسم انجوی شیرازی؛
۳. میرزا ابوالقاسم خواجوئی (میرزا کوچک)؛
۴. میرزا محمّدباقر سروش اصفهانی؛
۵. شیخ رحیم مایل اصفهانی؛
۶. آقا محمّدرضا
شکسته نویس اصفهانی (آقا رضای کر)؛
۷. میرزا عبدالوهاب کلانتر (حاکم اصفهان)؛
۸. فضعلی بیگ دنبلی خوئی.
از آثار گرانبهای او جز قطعات و مرقعات متعدّد، نسخهای از «
گلستان سعدی» است که در کتابخانه سلطنتی سابق موجود بوده است.
در
شعر، در اوایل «خموش» تخلّص میکرد. شخصی در حضور او عمدا یا سهوا «خموش» را «چموش» خواند، مرحوم درویش از آن پس تخلّص خود را تغییر داده و نام خود را تخلّص قرار داد. کم شعر میگفت و استادانه میسرود. از اعضاء انجمن مشتاق بود. دیوانش قریب به دو هزار بیت میباشد که با مقدمه استاد احمد سهیلی خوانساری به چاپ رسیده است. نسخهای از دیوان اشعارش در کتابخانه مرکزی دانشگاه طهران موجود است. ابیات زیر از اشعار اوست:
"نه آدمی است کسی کو تو را پری داند ••• پری کی این همه شوخی و دلبری داند"
"تو ای متاع محبّت چگونه کالائی ••• که قیمت تو نه بایع، نه مشتری داند"
"نه من به بندگی خواجه دگر راضی ••• نه خواجهام روش بنده پروری داند".
مرحوم انصاری در «
بدایع و نوادر» گوید: غالبا به مالاریا مبتلا بوده و در چهارشنبه ۱۵
محرم الحرام سال ۱۱۸۵ق وفات یافته است. آذر بیگدلی ماده تاریخ وفاتش را گوید:
"زد رقم از پی تاریخ وفاتش «آذر:» «شده ایوان جنان، منزل درویش مجید»".
درویش عبدالمجید را پس از وفات در قبرستان مقابل تکیه
میر فندرسکی در
تخت فولاد اصفهان دفن کردند و اینک مزارش معلوم و معیّن است.
مهدوی، سیدمصلحالدین، اعلام اصفهان، ج۴، ص۳۷۰.