عبدالرحیم بن محمد خیاط
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
ابوالحسین عبدالرحیم بن محمد خیاط (م اواخر
قرن سوم یا اوایل قرن چهارم هجری)، از علمای بزرگ
معتزله بغداد در قرن سوم یا چهارم هجری قمری بود.
ابوالحسین عبدالرحیم بن
محمد بن عثمان
خیاط معتزلی، اهل بغداد
و از اصحاب
جعفر بن مبشر معتزلی و استاد
عبدالله بن احمد بلخی بود
و در مکتب معتزله بغداد آموزش دید.
او از
یوسف بن موسی بن قطان، و
عبدالواحد بن محمد حصینی از او روایت کرده است. رجالنویسان اهلسنت وی را از علمای بزرگ معتزله بغداد و همطراز
ابوعلی جبّایی دانسته
و میگویند که او در
فقه نیز سرآمد زمان خویش بود.
بعضی وی را بنیانگذار
فرقه خیاطیه که اعتقادشان بر وجود جسم قبل از تحقق است، میدانند.
خیاط،
امام علی (علیهالسّلام) را افضل از دیگر
صحابه میدانست.
در سال مرگش اختلاف زیادی وجود دارد و آن را به اختلاف، سالهای حدود
۲۹۰ق تا
۳۱۱ق ذکر کردهاند.
آثار او عبارتاند از: الاستدلال، نقض کتاب ابن روندی فی فضائح المعتزله نقض نعت الحکمه و الرّد علی من قال بالاسباب.
• پژوهشگاه فرهنگ و معارف اسلامی، دائرة المعارف مؤلفان اسلامی، ج۱، ص۴۴۳-۴۴۴، برگرفته از مقاله «عبدالرحیم
خیاط».