عبدالحسین ادیب فرهمند اصفهانی
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
عبدالحسین ادیب فرهمند اصفهانی، از ادبا و شعرای
قرن چهاردهم هجری در
اصفهان بوده است.
عبدالحسین بنان‌زاده معروف و متخلّص به «ادیب فرهمند» فرزند خلیل خان بنان‌السّلطنه، شاعر ادیب، جامع فضائل انسانی و حاوی جمیع کمالات، از سخنوران قرن چهاردهم هجری در
اصفهان بوده است.
در ماه
صفر ۱۳۱۷ق در بروجن متولّد شد. جهت تحصیل به اصفهان آمده و در این شهر
علم و ادب آموخت و به واسطه قریحه خدادادی لب به گفتن
شعر باز کرده و ابتدا «دبیر» تخلّص نموده و به انجمن ادبی شیدا راه یافت. وی طبق فرمانی از طرف
احمدشاه قاجار در ماه
ربیع‌الثّانی ۱۳۴۱ق به لقب «ادیب الممالک» ملقّب شد.
پس از تعطیل شدن انجمن شیدا، به اذن مرحوم شیدا در منزل خود انجمن تاسیس نمود و تقریبا مدت ۷ سال آن انجمن دایر بود.
او به عنوان سردبیر به همکاری با روزنامه «اختر مسعود» به مدیریت «عبدالوهاب گلشن ایرانپور» پرداخت. در
شعبان ۱۳۴۰ق (مطابق برج حمل ۱۳۰۱ش) مجله «تحفه الادباء» را منتشر کرد که پس از ۱۰ شماره در پایان همان سال تعطیل شد. در سال ۱۳۰۶ش امتیاز روزنامه «مداین» و ماهنامه «همایون» را کسب نموده و آنها را منتشر ساخت که خیلی زود از انتشار آن جلوگیری شد. در سال ۱۳۰۹ش مدیریت روزنامه «گیتی نما» به صاحب امتیازی «مهدی اژه‌ای» را پذیرفت.
ادیب فرهمند در
شب جمعه ۹ رجب ۱۳۵۳ق در اصفهان
وفات یافته و در یکی از اطاق‌های تکیه ملک، که اکنون در تکیه شهداء واقع شده است؛ در
تخت فولاد اصفهان مدفون شد.
مادّه تاریخ وفاتش را «گلشن ایرانپور» گوید:
از بهر سال وفاتش نوشت خامه «گلشن:» ••• «بچرخ ادیب فرهمند پای زد چو مسیحا».
اشعار او دارای حلاوت مخصوصی بوده و به طرز قدیم و جدید
شعر و
تصنیف سروده است. از آثار او رساله «جشن جغدها» به نظم به طبع رسیده است. ابیات زیر از اوست:
"من آن نیم که به یک توبه ترک باده کنم ••• به سادگی نخورم باده ترک باده کنم"
"مقدّسم ولی از بهر آنکه هر سحری ••• نماز نافله باده را اعاده کنم".
مهدوی، سیدمصلح‌الدین، اعلام اصفهان، ج۴، ص۱۵۶.
