ظَرْف و ظَرافت (به فتح ظاء) از واژگان نهج البلاغه به معنای زیرکی است. این واژه دارای مشتقاتی است که در نهج البلاغه بهکار رفته است، مانند: تَظْریف (به فتح تاء و سکون ظاء) به معنای نسبت دادن به زیرکی. حضرت علی (علیهالسلام) در حکمت ۱۰۲ از این واژه استفاده نموده است.