تصدیق، مترادف مطلق اعتقاد، و اعتقاد از عقده به معنای گره است و تصدیق، به مناسبت مرتبط شدن موضوع به محمول، «اعتقاد» نامیده شده است. نسبت موضوع به محمول و ربط آنها به یکدیگر بدون رجحان میسر نیست و تا رجحان نباشد اعتقاد قابل تصور نیست و مورد شک که بدون رجحان است، فرض ربط و نسبت است، نه ربط و نسبت حقیقی و از اینرو به مورد شک اعتقاد گفته نمیشود، مگر از باب مجاز و مسامحه در تعبیر.
تصدیق که مساوی با نسبت راجح است به لحاظ جزمی یا غیر جزمی بودن چهار صورت دارد: ۱. تصدیق یقینی: اعتقاد جازم مطابق واقع. ۲. جهل مرکب: اعتقاد جازم غیر مطابق واقع. ۳. ظن صادق: اعتقاد غیر جازم مطابق واقع. ۴. ظن کاذب: اعتقاد غیر جازم غیر مطابق واقع.
[۱]ابنسینا، حسین بن عبدالله، الشفا (منطق)، ج۳، ص۲۵۷.