طِمْر (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
طِمْر (به کسر طاء و سکون میم) از
واژگان نهج البلاغه به معنای لباس کهنه است.
حضرت علی (علیه‌السلام) در نامه به
عثمان بن حنیف و درباره
ظلم و
کبر و ... از این واژه استفاده نموده است.
این ماده سه بار در «
نهج‌البلاغه» آمده است.
طِمْر (مثل عِلْم) به معنای لباس کهنه آمده است و به قولی کساء پوسیده از غیر
پشم.
جمع آن «أَطْمَار» است.
مواردی که در «نهج‌البلاغه» به کار رفته است، به شرح ذیل می‌باشد:
امام (صلوات‌الله‌علیه) به عثمان بن حنیف فرماندار
بصره درباره
زهد خود می‌نویسد:
«إِمامَكُمْ قَدِ اكْتَفَى مِنْ دُنْياهُ بِطِمْرَيْهِ، وَ مِنْ طُعْمِهِ بِقُرْصَيْهِ ... فَوَ اللهِ ما كَنَزْتُ مِنْ دُنْياكُمْ تِبْراً ... وَ لا أَعْدَدْتُ لِبالي ثَوْبي طِمْراً.» «امام شما از لباس دنیا به دو لباس کهنه و از طعامش به دو قرص
نان اکتفا کرده به خدا قسم از دنیای شما و لو ریزه طلائی ذخیره نکرده و برای لباس پوسیده‌ام، لباس کهنه‌ای آماده ننموده‌ام.»
درباره این‌که ظلم و کبر از
آلات فریفتن
شیطان است فرموده است:
«فَإنَّها مَصْيَدَةُ إِبْليسَ ... فَما تُكْدي أَبَداً، وَ لا تُشْوي أَحَداً، لا عالِماً لِعِلْمِهِ، وَ لا مُقِلاًّ في طِمْرِهِ.» «آن‌ها
آلات شکار شیطان است، هیچ وقت عاجز نمی‌شنوند و از کسی خطا نمی‌کنند. نه از عالمی در اثر علمش و نه از فقیری در اثر لباس کهنه‌اش.»
این ماده سه بار در «نهج‌البلاغه» آمده است.
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «طمر»، ج۲، ص۶۸۲.
