با پایان یافتن مرحله اول تفسیر که در عهد صحابه بود، در نظر اهل سنت مرحله جدیدی در تفسیر قرآن به دست افرادی آغاز شد که تفسیر را از صحابه یاد گرفته بودند.
در دوره تابعان، توجه به تفسیر به صورت گسترده تری درآمد؛ زیرا دورشدن از عهد نبوت ، سبب پدید آمدن دشواری‌هایی در تفسیر برخی آیات و نیز پیداشدن مسائل جدیدی از عقاید و مذاهب و احکام شد که بایستی برای آنان به استناد قرآن راه حلی می‌یافتند. تابعان برای فهم کلام الهی ، نخست به خود قرآن، پس از آن به روایات صحابه از رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم و سپس به گفته‌های صحابه در تفسیر، و در پایان به اجتهاد خویش نظر می‌کردند. همان گونه که صحابه را نمی‌توان از نظر آشنایی با معارف قرآن و تفسیر برابر دانست، تابعان نیز در تفسیر، برخی بر دیگران برتری داشته‌اند.
۱. علقمة بن قیس بن عبدالله بن مالک نخعی کوفی. ۲. ابوعائشة مسروق بن اجدع بن مالک بن امیه همدانی کوفی. ۳. ابوعبدالرحمن اسود بن یزید بن قیس نخعی . ۴. ابو اسماعیل مرة بن شراحیل همدانی کوفی معروف به مرة الطیب و مرة الخیر. ۵. ابوعمرو عامر بن شراحیل شعبی حمیری کوفی. ۶. ابوسعید حسن بن ابی الحسن یسار بصری معروف به حسن بصری . ۷. ابوطالب قتادة بن دعامة سدوسی و ….
[۱]جلالیان، حبیب الله، تاریخ تفسیرقرآن کریم، ص۶۸-۸۳.
[۲]عنایت، غازی، هدی الفرقان فی علوم القرآن، ج۳، ص۴۳.
