ضرررسانی حیوانات (قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
هیچ جنبنده‌اى بدون
اراده خداوند، قادر بر ضرررسانى به دیگرى نیست.
• «انی توکلت علی الله... ما من دابة الا هو ءاخذ بناصیتها...؛
همانا من بر خداوند، پروردگار خود و پروردگار شما
توکل كردم؛ هیچ جنبنده‌اى نیست مگر اینكه او ناصیه‌اش را در قبضه دارد (وجودش در
اختیار اوست) حقّا كه پروردگارم بر راهى راست است (در
تدبیر امور
جهان خلقت طبق
عدالت و
حکمت عمل مى‌كند).»
توانایی ضرررسانی جنبنده‌ای به جنبنده دیگر، منوط به خواست خداوند:
ناصیه در اصل به معنى موى پیش سر مى‌باشد، و از ماده نصا بر وزن نصر به معنى اتصال و پیوستگى آمده است، و اخذ به ناصیه گرفتن موى پیش سر
کنایه از
تسلط و
قهر و
غلبه بر چیزى است، و اینكه در جمله بالا خداوند مى‌فرماید: هیچ جنبنده‌اى نیست مگر اینكه ما ناصیه او را می‌گیریم، اشاره به قدرت قاهره او بر همه چیز است، به گونه‌اى كه هیچ موجودى در برابر
اراده او هیچگونه تاب مقاومت ندارد، زیرا معمولا هنگامى كه موى پیش سر انسان یا حیوانى را محكم بگیرند، قدرت مقاومت از او
سلب مى‌شود.
مقصود از بیان سلطه خداوند بر همه جانداران به دلیل وقوع آن، پس از مبارزه طلبی
حضرت هود (علیه‌السّلام) و توکل بر خداوند، این مبناست است که همه چیز مقهور خواست خداوند است و بدون رخصت او هیچ جانداری ـ چه رسد به بتهای بی‌جان ـ توان ضرررسانی ندارد.
فرهنگ قرآن، مرکز فرهنگ و معارف قرآن، برگرفته از مقاله «ضرررسانی حیوانات».
