صَیْحَه (مفردات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
صَيْحَه (به فتح صاد، حاء و سکون یاء) از
واژگان قرآن کریم به معنای فریاد شدید است.
این کلمه در
قرآن درباره
صیحه عذاب که امت‌های گذشته را گرفت و درباره
صیحه قیامت آمده است.
صَيْحَه به معنای فریاد شدید است.
در
قاموس المحیط گوید:
«الصَّیْحَةِ: الصوت باقصی الطاقة»
به مواردی از
صَيْحه که در قرآن به کار رفته است، اشاره می‌شود:
(وَ اَخَذَ الَّذِینَ ظَلَمُوا الصَّیْحَةُ) (و كسانى را كه
ستم كرده بودند،
صيحه مرگ‌بار آسمانى فرو گرفت.)
(یَحْسَبُونَ کُلَ صَیْحَةٍ عَلَیْهِمْ هُمُ الْعَدُوُّ) (هر فريادى از هر جا بلند شود بر ضد خود مى‌پندارند.)
این کلمه سیزده بار در قرآن مجید به کار رفته و همه درباره
صیحه عذاب که امت‌های گذشته را گرفت و درباره
صیحه قیامت است.
مگر در آیه فوق که درباره
منافقان و مراد از آن
فریاد معمولی است، یعنی منافقان هر فریادی را که مثلا در احضار لشکریان یا پیدا کردن گم شده و غیره بر خیزد بر علیه خود گمان می‌کنند.
این کلمه سیزده بار در
قرآن مجید به کار رفته است.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، برگرفته از مقاله «صیحه»، ج۴، ص۱۶۷.
