صَنَم (مفرداتنهجالبلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
صَنَم (به فتح صاد و نون) از
واژگان نهج البلاغه به معنای بت (خدای دروغین) است.
این واژه سه بار به صورت جمع در «
نهج البلاغه» آمده است.
صَنَم به معنای بت (خدای دروغین) آمده است.
راغب میگوید جثهای که از
نقره یا مس یا
چوب ساخته شده است.
ابن اثیر در
النهایه میگوید: گویند صنم آن است که جسم یا صورت داشته باشد و گرنه آن را «
وثن» گویند.
برخی از مواردی که در «نهج البلاغه» به کار رفته است، به شرح ذیل میباشد:
امام (صلواتاللهعلیه) درباره سابقه عرب فرموده:
«وَ أَنْتُمْ مَعْشَرَ العَرَبِ عَلَى شَرِّ دِين... وَ تَسْفِكونَ دِماءَكُمْ وَ تَقْطَعونَ أَرْحامَكُمْ الْاَصْنامُ فيكُمْ مَنْصوبَةٌ وَ الْاَثامُ بِكُمْ مَعْصوبَةٌ.» «
خداوند رسولش را در وقتی بر شما فرستاد که در بدترین
دین بودید...
خون یکدیگر را میریختید،
قطع رحم میکردید، بتها (اصنام) در میان شما نصب شده بود، گناهان بر شما ملازم بودند.»
آن حضرت در
خطبه ۱۹۱ فرموده:
«وَ أَصْنام مَعْبودَة.» (بتها را مورد
پرستش قرار مىدادند.)
امام (صلواتاللهعلیه) در
خطبه ۹۰ فرموده:
«شَبَّهوکَ بِأَصْنامِهِمْ.» (و تو را به بتهاى خود
تشبیه نمودند.)
این ماده سه بار در «نهج البلاغه» آمده است.
•
قرشی بنابی، علیاکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «صنم»، ج۲، ص۶۴۹-۶۵۰.