صواب (لغات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
صواب:
(وَ قَالَ صَوَابًا) صواب: (به فتح صاد) به معناى «
حق و درست» است.
ضد خطاست، چرا كه
حقیقت را درک كرده است.
چنان كه در آيه آمده است:
«...و هيچ‌يک جز به اذن خداوند رحمان سخن نمى‌گويد و آن‌كس كه سخن مى‌گويد جز صواب و حق نمى‌گويد»
(وَ قٰالَ صَوٰاباً) يعنى گفتار حق و مطابق با
عقل و
حکمت.
به موردی از کاربرد
صواب در
قرآن، اشاره می‌شود:
(يَوْمَ يَقُومُ الرُّوحُ وَ الْمَلَائِكَةُ صَفًّا لَّا يَتَكَلَّمُونَ إِلَّا مَنْ أَذِنَ لَهُ الرحْمَنُ وَ قَالَ صَوَابًا) (روزى كه «
روح» و «
ملائکه» به صف مى‌ايستند و هيچ يک، جز به
اذن خداوند رحمان، سخن نمى‌گويند و آن‌گاه كه مى‌گويند درست مى‌گويند.)
علامه طباطبایی در
تفسیر المیزان می‌فرماید: يعنى
قال قولا صوابا، تنها كسانى حق سخن گفتن دارند كه خدا اذنشان داده باشد و سخنى صواب بگويند، سخنى كه حق محض باشد و آميخته با
باطل و خطا نباشد و اين جمله در حقيقت قيدى است براى اذن خدا، گويا فرموده و خدا اذن نمى‌دهد مگر به چنين كسى اذن می‌دهد.
•
شریعتمداری، جعفر، شرح و تفسیر لغات قرآن بر اساس تفسیر نمونه، برگرفته از مقاله «صواب»، ج۲، ص۶۴۱.
