صلح (اصطلاحات نظامی)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
صلح در اصطلاح فقه نظامی مقابل
جنگ است، در
آیات و
روایات به صلح در برابر
دشمن سفارش شده البته در صورتی که دشمنان تمایل به صلح داشته باشند.
صلح در لغت؛ یعنی،
آشتی و سازش.
صلح در اصطلاح فقه، مقابل جنگ است، که از آن به سِلم یا سَلم (به کسر و فتح سین) نیز تعبیر می‌شود.
در
قرآن آیاتی در مورد صلح ذکر شده، ازجمله:
«وَ انْ جَنَحُوا لِلسَّلْمِ فَاجْنَحْ لَها؛ و اگر تمایل به صلح نشان دهند، تو نیز از در صلح درآی.»
«یا ایُّهَا الَّذینَ آمَنُوا ادْخُلُوا فیِ السِّلْمِ کافَّةً؛ و اگر دشمنان تن به صلح (
آتش‌بس) دادند، پس بپذیر.»
و نیز می‌فرماید: «وَ الصُّلْحُ خَیْرٌ؛ صلح خوب است.»
امیر مؤمنان (علیه‌السّلام) می‌فرماید:
«وَ لا تَدْفَعَنَّ صُلْحاً دَعاکَ الَیْهِ عَدُوَّکَ وَ لِلَّهِ فیهِ رِضَی، فَانَّ فیِ الصُّلْحِ دَعَةً لِجُنُودِکَ، وَ راحَةً مِنْ هُمُومِکَ، وَامْناً لِبِلادِکَ؛ صلحی که دشمن تو را به آن می‌خواند، و
رضای الهی در آن است، رد مکن، چون برقراری صلح موجب استراحت سربازان و
رزمندگان، و بر طرف شدن غم‌ها، و
امنیت شهرهای شماست.»
در روایت دیگری چنین آمده است:
«الصُّلْحُ جائِزٌ بَیْنَ الْمُسْلِمینَ الّا صُلْحاً احَلَّ حَراماً، اوْ حَرَّمَ حَلالًا؛ هر نوع صلحی در میان
جامعه‌های اسلامی جایز است، بجز صلحی که حرامی را
حلال کند یا حلالی را
حرام کند.»
البته «صلح» با «سازش با دشمن» که در قرآن با واژه «
مداهنه» آمده است، تفاوت دارد.
•
جمعی از نویسندگان، پژوهشکده تحقیقات اسلامی، اصطلاحات نظامی در فقه اسلامی، ص۸۶.
