صرع بزرگ
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
صرع بزرگ، یکی از مباحث مطرح در
روان‌شناسی فیزیولوژیک بوده که یکی از انواع
بیماری صرع می‌باشد. این نوع از صرع، متداول‌ترین و ظاهرا پرتلاطم‌ترین نوع اپیلپسی است. در این وضع، غالبا
بیمار با فریاد به زمین می‌افتد، بیهوش می‌شود و حالت تشنج کلی که مدت آن معمولا کمتر از یک دقیقه است، به او دست می‌دهد. قبل از وقوع این حمله، در بیشتر افراد، حالت
روانی و علایم حسی و حرکتی ظاهر می‌شود. در این مقاله بعد از تعریف
بیماری صرع به بررسی صرع بزرگ می‌پردازیم.
صرع به معنای اختلال رایجی است که افراد نسبتا زیادی به آن مبتلا هستند. وارد شدن آسیب به
بافت عصبی که توسط عوامل مختلف
بیماری ایجاد می‌شود، می‌تواند آن بافت را تحریک‌پذیر کند و ممکن است به خاطر آسیب وارده، به افزایش فعالیت همزمان بینجامد. این فعالیت بیش از حد که به حمله‌های صرع معروف است، موجب می‌شود که کارکرد آن منطقه به صورت افراطی ظاهر شود. حمله‌های صرع به صورت ادواری، با تخلیه ناگهانی
نورون‌ها روی می‌دهند. این حمله‌ها می‌توانند گسترده باشند و به انقباض عضلانی در سرتاسر بدن و از دست دادن
هشیاری منجر شوند یا ممکن است بیشتر موضعی باشند.
بیمار مبتلا به صرع، مکررا دچار ناآگاهی نسبت به محیط و تغییرات در کنش‌های الکتروشیمیایی
مغز می‌شود. اکثر این تغییرات مغزی را به وسیله
دستگاه موج‌نگار مغزی (E. E. G) می‌توان نشان داد. صرع از جمله اختلالاتی است که نشانه‌های اصلی آن "مثبت" هستند. بسته به محل بافت تحریک‌پذیر، نشانه‌های اصلی می‌توانند حسی باشند مثل توهم، یا حرکتی باشند مثل کشش‌ها یا انقباض‌های عضلانی بزرگتر و یا هیجانی باشند مثل
ترس یا خنده.
مهمترین انواع اپیلپسی عبارتند از:
· صرع کوچک
· صرع بزرگ
· صرع سایکوموتور
· صرع جکسونی
این نوع از صرع، متداول‌ترین و ظاهرا پرتلاطم‌ترین نوع اپیلپسی است. در این وضع، غالبا
بیمار با فریاد به زمین می‌افتد، بیهوش می‌شود و حالت تشنج کلی که مدت آن معمولا کمتر از یک دقیقه است، به او دست می‌دهد. قبل از وقوع این حمله، در بیشتر افراد، حالت
روانی و علایم حسی و حرکتی ظاهر می‌شود.
متداول‌ترین حالت
روانی این
بیماری عبارت است از هذیان و توهم که معمولا بصری است، ولی تعدادی از
بیماران نیز دچار توهم سمعی، افکار نامطلوب، اختلال در
حافظه، اختلال در واکنش‌های عاطفی، افکار جنایت‌آمیز و گرایش به راه رفتن، گریه کردن، آواز خواندن، حمله به دیگران و نشان دادن
دستگاه جنسی می‌گردند.
اغلب
بیماران، این نوع حالات و تجارب را قبل از وقوع حمله صرعی دارند، ولی گاهی با آنکه این حالات را حس می‌کنند، دچار حمله و تشنج نمی‌شوند. حالت تشنج در
بیماری صرع، در آغاز شامل مرحله تونیک (Tonic) یا انقباض عضلانی تمام بدن است که در آن حال، تنفس به شدت مختل می‌گردد و دندان‌ها کلید می‌شود.
متعاقب این وضع، مرحله کلونیک (clonic) یا حالت انبساط عضلانی توام با اسپاسم و پرش‌های غیرعادی عضلات مختلف رخ می‌دهد. در مرحله کلونیک امکان دارد دهان
بیمار کف کند، زبانش را گاز بگیرد، سرش را به زمین بزند و کنترل دستگاه دفع ادرار خود را از دست بدهد. این انبساط و تحریک عضلانی، پس از مدت کمی تخفیف می‌یابد و پس از آن، اکثر
بیماران به خواب چند دقیقه‌ای و حتی یک ساعتی فرو می‌روند.
بیماران پس از یک تشنج، علایم اختلال حاد مغزی را به‌طور موقت نشان می‌دهند. بعضی از
بیماران، هر چند روز یکبار دچار حمله می‌شوند و تعدادی نیز تنها یک یا دوبار در تمام عمر گرفتار تشنج می‌شوند.
صرع بزرگ با تخلیه نورونی بیش از حد در تمام نواحی مغز،
قشر مغز، بخش‌های عمقی‌تر مخ و حتی
ساقه مغز مشخص می‌شود. همچنین تخلیه‌هایی تا
نخاع نیز انتقال پیدا می‌کنند و گاهی موجب تشنج ژنرالیزه تونیک در سراسر بدن می‌شوند و به دنبال آن در نزدیکی پایان حمله، انقباضات تونیک عضلانی و سپس اسپاسمی متناوب موسوم به تشنج تونیک – کلونیک به وجود می‌آید. علت ایجاد صرع بزرگ را می‌توان در ۲ حالت توضیح داد:
· تخلیه‌هایی با ولتاژ بالا و فرکانس کم در تمام قشر مغز به وجود می‌آیند.
· در دو طرف مغز یک نوع تخلیه به‌طور همزمان به وجود می‌آید.
•
سایت پژوهه، برگرفته از مقاله «صرع»، تاریخ بازیابی ۱۳۹۹/۰۵/۱۲.
