شیخ محمدجواد خراسانی
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
آیة الله حاج شیخ محمد جواد خراسانی در سال ۱۳۳۱ ق. در شهر مقدس
مشهد در خانواده علم و فقاهت دیده به جهان گشود.
جد وی مرحوم حاج شیخ حسین از علمای بزرگ حوزه مشهد بود و همانند پدر بزرگش (جد اعلا) مرحوم شیخ محمد صادق، در آستان مقدس
امام رضا علیه‌السّلام موقعیت والایی داشت و به همین خاطر، از طرف آستانه به (فاضل) ملقب شده و به حاجی فاضل محولاتی مشهور گردید و از آن پس این لقب در میان فرزندانش باقی ماند.
پدر مؤلف، مرحوم حاجی شیخ محسن، معروف به حاجی فاضل، از علمای بزرگ
خراسان و از شاگردان خوب مرحوم
آخوند خراسانی ،
سید محمد کاظم یزدی و
شریعت اصفهانی بوده و همچون
آقا ضیاء عراقی و آقا
سید ابو الحسن اصفهانی درس استاد خود، مرحوم آخوند خراسانی را تقریر می‌کرده است.
در کودکی به همراه پدر و مادر به بخش محولات از توابع تربت حیدریه که موطن ییلاقی اجدادش بوده رفت. تقاضای اهالی و اصرار آنان موجب ماندگاری والد ایشان در آن دیار گردید.
مؤلف، مقدمات را در همان جا، در محضر مرحوم والد، فراگرفت و برای ادامه تحصیل مدت کوتاهی به شهرستان کاشمر رفت و سپس راهی حوزه علمیه مشهد مقدس گردید. در
مدرسه سعدیه واقع در پایین پای حضرت (هم اکنون جزو صحن آزادی است) که تولیت آن با عموی ایشان بوده است؛ سکنی گزید و مشغول تحصیل شد.
تلاش بسیار او در امر تحصیل، او را از دیگر شاگردان
مدرسه ممتاز ساخت و در ردیف
مدرسان خوب حوزه قرار داد. پس از مدتی تحصیل و
تدریس، خود را نیازمند حوزه‌ای بزرگتر، مانند حوزه
قم که آن زمان با ورود
آیة الله حائری رونق گرفته بود و یا حوزه
نجف دید و سرانجام پس از مدتی تردید، نجف را برگزید و برای کسب فیض به آن دیار مقدس رفت.
در حوزه نجف، از محضر آیات عظام و استادان بزرگی همچون آقا ضیاء عراقی،
اصطهباناتی ،
سید محمود شاهرودی ، سید ابو الحسن اصفهانی و سید حسین اصفهانی (داماد آقا سید ابو الحسن، معروف به
آیة الله داماد ) بهره برد. با پشت کاری کم نظیر در مدت کمتر از پنج سال، به مقام عالی
اجتهاد دست یافت، به گونه‌ای که خود را بی نیاز از حضور در
درس استادان بزرگوار خویش دید و به تحقیق و
تدریس روی آورد و با تلاشی مضاعف، این عرصه را پیمود و در ردیف فضلای بنام حوزه نجف قرار گرفت.
از طرف مرحوم
آیة الله قمی که آن زمان در حوزه
کربلا بوده و به ساماندهی و اصلاح آن مشغول بوده، برای
تدریس دعوت شد و به حوزه کربلا رفت. طولی نکشید که مرحوم آیة الله اصفهانی، مرحوم آیة الله داماد را به کربلا فرستاد تا ایشان را متقاعد کند که حوزه نجف بیشتر به وجود ایشان نیازمند است و باید به نجف برگردد، بالاخره ایشان هم پذیرفت و دو مرتبه به نجف برگشت.
در نجف مرحوم شیخ
آقا بزرگ تهرانی از ایشان دعوت کرد در مجلسی که روزهای پنج شنبه در منزل ایشان برگزار می‌شد منبر برود، با اینکه در نجف منبر رفتن جزء برنامه ایشان نبوده است، ولی به خاطر نسبتی که با مرحوم آقا بزرگ داشته (داماد خاله مادری) تقاضای ایشان را پذیرفت و مورد توجه فضلا و علمایی که پای منبر ایشان جمع بودند، قرار گرفت.
خلاصه پس از هفت سال اقامت در نجف برای دیدار پدر و مادر و وابستگان به همراه خانواده و به قصد بازگشتن به نجف، به
ایران آمد. در این بین ویزا و شناسنامه اش گم شد. پس از دیدار برای بازگشت به نجف، به تهران آمد تا شاید بتواند وسیله بازگشت خود را فراهم سازد. پس از مدتی تلاش، از اینکه بتواند برگردد، ناامید گردید. سرانجام به تقاضای شماری از متدینان
تهران و با تعهد به اینکه زمینه کار تحقیق و تالیف را برایش فراهم سازند، در تهران رحل اقامت افکند و تا آخر عمر (
ربیع المولود ۱۳۹۷ ق.) در راه تحقیق و تالیف و تبلیغ، به تلاش پرداخت.
ثمره تلاش بی وقفه وی، چهل و شش اثر چاپ شده و نشده، در موضوعات گوناگون اسلامی است که به معرفی برخی از آنها پرداخته می‌شود:
تفسیر موضوعی قرآن ،
کشف الآیات ، کشف اللغات، کشف المطالب قرآن، کشف مطالب الآیات، ظواهر الآثار، نخبة القصار،
مقتل الحسین علیه‌السّلام ، رساله‌ای در طلب و اراده و دفع شبهه جبر، رساله‌ای در نماز مسافر، رساله‌ای در نکاح، منظومه عربی در رجال، معارف الشیعة، معارف الائمة، هدایة الامة الی معارف الائمة علیه‌السّلام ، الامامة عند الشیعة الامامیة، البدعة و التحرف، مهدی منتظر و...
کتابخانه مهدویت،مرکز تحقیقات کامپیوتری علوم اسلامی.
