شِهاب (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
شِهاب (به کسر شین) از
واژگان نهج البلاغه به معنای تکّه یا شعله آتش است.
شعله‌های مخصوصی که از سوختن سنگ‌های آسمانی در
فضا دیده می‌شوند که
حضرت علی (علیه‌السلام) در توصیف
رسول خدا (صلی‌اللّه‌علیه‌و‌آله) از این واژه استفاده نموده است.
این واژه سه بار در «
نهج البلاغه» آمده است.
شِهاب به معنای تکّه یا شعله آتش آمده است. همچنین شهاب شعله‌های مخصوصی است که از سوختن سنگ‌های آسمانی در فضا دیده می‌شوند.
برخی از مواردی که در «نهج‌البلاغه» به کار رفته است، به شرح ذیل می‌باشد:
امام (صلوات‌الله‌علیه) در وصف رسول خدا (صلی‌اللّه‌علیه‌و‌آله) فرموده است:
«فَهُوَ... و سِراجٌ لَمَعَ ضَوْؤُهُ، وَ شِهابٌ سَطَعَ نُورُهُ وَزَنْدٌ بَرَقَ لَمْعُهُ» «او چراغی است که نورش تابش کرده و شهابی است که روشنائیش گسترده و چخماقی است که برقش جهیده است.»
امام (صلوات‌الله‌علیه) درباره
آسمان فرموده است:
«وَ أَقامَ رَصَداً مِنَ الشُّهُبِ الثَّواقِبِ عَلَى نِقابِها... وَرَمَى مُسْتَرِقي السَّمْعِ بِثَواقِبِ شُهُبِها» «کمین قرار داد از شهاب‌های نافذ بر شکاف‌های آسمان... و تیر باران کرد
شیاطین استراق سمع را با شهاب‌های نافذش.»
این واژه سه بار در «نهج البلاغه» آمده است.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «شهب»، ج۲، ص۶۱۷.
