شِرْی (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
شِرْی (به کسر شین و سکون راء) یکی از
واژگان نهج البلاغه به معنای خریدن و فروختن است.
حضرت علی (علیه‌السلام) در نامه به فرماندهان لشکر و ... از این واژه استفاده نموده است.
شِرْی به معنای خریدن و فروختن آمده است. به عبارت دیگر: شری و شراء از اضداد است.
اشتراء نیز به معنی خریدن و فروختن هر دو آمده است.
برخی از مواردی که در «نهج‌البلاغه» به کار رفته است، به شرح ذیل می‌باشد:
• امام (صلوات‌الله‌علیه) در نامه به فرماندهان لشکر نوشته است:
«فَإِنَّمَا أَهْلَکَ مَنْ کَانَ قَبْلَکُمْ أَنَّهُمْ مَنَعُوا النَّاسَ الْحَقَّ فَاشْتَرَوْهُ وَ أَخَذُوهُمْ بِالْبَاطِلِ فَاقْتَدَوْهُ»؛
«گذشتگان را آن‌چیز هلاک کرد که آنها حق را از مردم منع کردند و مردم حق خود را با
رشوه از آنها خریدند، و مردم را وادار به باطل کردند و مردم از آنها پیروی نمودند».
امام (صلوات‌الله‌علیه) درباره
طلحه و
زبیر و پیروان آنها فرموده است:
«فَخَرَجُوا یَجُرُّونَ حُرْمَهَ رَسُولِ اللَّهِ (صلی‌الله‌علیه‌وآله) کَمَا تُجَرُّ الْأَمَهُ عِنْدَ شِرَائِهَا»؛
«از
مکه به طرف
بصره خارج شدند، حرم
رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌وآله) را با خود می‌کشیدند مانند کشیدن
کنیز به وقت فروختن».
این واژه هشت بار در «نهج البلاغه» آمده است.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «شری»، ج۲، ص۵۹۵.
