شِبْر (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
شِبْر (به کسر شین) یکی از
مفردات نهج البلاغه به معنای فاصله ما بین انگشت ابهام و انگشت کوچک (وجب) است و به معنی عمر نیز آمده است.
حضرت علی (علیه‌السلام) در نامه‌ای به
عثمان بن حنیف فرماندار
بصره از این واژه استفاده نموده است.
شِبْر (به کسر شین)
به معنای فاصله ما بین انگشت ابهام و انگشت کوچک (وجب) است و به معنی عمر نیز آمده است.
یکی از مواردی که در «
نهج‌البلاغه» به کار رفته است، به شرح ذیل می‌باشد:
امام (صلوات‌الله‌علیه) در نامه‌ای که به عثمان بن حنیف فرماندار بصره نوشته می‌فرمایید:
«فَوَاللَّهِ مَا کَنَزْتُ مِنْ دُنْیَاکُمْ تِبْراً ... وَ لاَ أَعْدَدْتُ لِبَالِی ثَوْبِی طِمْراً وَ لاَ حُزْتُ مِنْ أَرْضِهَا شِبْراً»؛
«به خدا
سوگند! من هرگز از ثروت‌های دنیای شما چیزی از
طلا و
نقره نیاندوخته‌ام و از غنایم و ثروت‌های آن مالی ذخیره نکرده‌ام و برای این لباس کهنه‌ام بدلی مهیا نساخته‌ام و از اراضی این
دنیا حتی یک وجب به ملک خود در نیاورده‌ام».
این واژه فقط یک بار در «نهج البلاغه» آمده است.
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «شبر»، ج۲، ص۵۷۴.
