شُعاع (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
شُعاع (به ضمّ شین) به معنای نور آفتاب و مطلق نور و روشنی و
شَعاع (به فتح شین) به معنای متفرق و پراکندن یکی از
مفردات نهج البلاغه است.
حضرت علی (علیه‌السلام) در توصیف
قرآن مجید و نامه به
کمیل بن زیاد از این واژه استفاده نموده است.
شُعاع (به ضمّ شین)
به معنای نور آفتاب و نیز مطلق نور و روشنی آمده است.
شَعاع (به فتح شین) به معنای متفرق و پراکنده است.
برخی از مواردی که در «
نهج‌البلاغه» به کار رفته است، به شرح ذیل می‌باشد:
• امام (صلوات‌الله‌علیه) در وصف قرآن مجید فرموده است:
«ثُمَّ اَنْزَلَ عَلَیْهِ الْکِتَابَ... شُعَاعاً لاَ یُظْلِمُ»؛
«
خدا برای رسولش کتابی فرستاد نوری که روشاییش تاریک نمی‌شود».
امام (صلوات‌الله‌علیه) آنگاه که کمیل بن زیاد را درباره عدم جلوگیری از دشمن ملامت کرد چنین نوشت:
«تَعَاطِیَکَ الْغَارَةَ عَلَی اَهْلِ قِرْقِیسِیَا، وَتَعْطِیلَکَ مَسَالِحَکَ... وَ لاَ يَرُدُّ الْجَيْشَ عَنْهَا لَرَأْيٌ شَعَاعٌ. »؛
«امکان دادن شبیخون بر اهل
قرقیسیا و این‌که سرحدات را تعطیل کرده‌ای رأی متفرق و به دور از صواب است، بر اهل شبیخون از دشمنان پل شده‌ای».
این واژه دو بار در «نهج البلاغه» آمده است.
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «شعاع»، ج۲، ص۶۰۲.
