شُرْسُف (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
شُرْسُف یا شُرْسُوف (به ضم شین و سین) یکی از
مفردات نهج البلاغه به معنای غضروف دنده‌هاست و یا طرف داخل دنده مشرف به شکم است.
حضرت علی (علیه‌السلام) در توصیف مورچه از این واژه استفاده نموده است.
شُرْسُف یا
شُرْسُوف (به ضم شین و سین) (مثل عصفور)
به معنای غضروف دنده‌ها و یا طرف داخل دنده مشرف به شکم آمده است.
در
اقرب الموارد آمده «
الشرسوف: غضروف معلّق بکلّ ضلع»
و در
صحاح اللغه: «
الطرف المشرف علی البطن»
جمع آن شراسیف است.
یک مورد که در «
نهج‌البلاغه» به کار رفته است، به شرح ذیل می‌باشد:
امام (صلوات‌الله‌علیه) در وصف مورچه فرموده:
«وَ لَوْ فَکَّرْتَ فِی مَجَارِی أَکْلِهَا، فِی عُلْوِهَا وَ سُفْلِهَا، وَ مَا فِی الْجَوْفِ مِنْ شَرَاسِیفِ بَطْنِهَا وَ مَا فِی الرَّأْسِ مِنْ عَیْنِهَا وَ أُذُنِهَا لَقَضَیْتَ مِنْ خَلْقِهَا عَجَباً»«اگر فکر کنی در مجاری خوراک مورچه در بالا و پائین آن مجاری، و در آن‌چه در غضروف‌های شکم اوست و در چشم و گوشی که در سر دارد، از خلقت او در عجب خواهی بود».
این واژه فقط یکبار در «نهج البلاغه» آمده است.
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «شرسف»، ج۲، ص۵۹۱.
