شَوْه (مفردا‌ت‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
شَوْهَ (به فتح شین و هاء) یکی از
مفردات نهج البلاغه به معنای قبیح شدن است.
حضرت علی (علیه‌السلام) درباره
فتنه بنی‌امیّه و در توصیف حاجیان از این واژه استفاده نموده است.
شَوْهَ به معنای قبیح شدن آمده است. «
شاه وجهه شوها: قبح».
برخی از مواردی که در
نهج البلاغه استفاده شده به شرح ذیل می‌باشد:
امام (صلوات‌الله‌علیه) درباره فتنه بنی‌امیّه فرموده است:
«تَرِدُ عَلَيْكُمْ فِتْنَتُهُمْ شَوْهاءَ مَخْشَيَّةً، وَ قِطَعاً جَاهِلِيَّةً...»؛
فتنه‌های آنها پشت سر یکدیگر با قیافه زشت و ترسناک بر شما فرو می‌بارد، نه راهنمایی در آن خواهد بود...».
امام (صلوات‌الله‌علیه) در وصف حاجیان فرموده است:
«قَدْ نَبَذُوا السَّرَابِيلَ وَرَاءَ ظُهُورِهِمْ، وَ شَوَّهُوا بِإِعْفَاءِ الشُّعُورِ مَحَاسِنَ خَلْقِهِمُ»؛
«لباسهایی که نشانه شخصیّت‌هاست کنار انداخته و با اصلاح نکردن موها قیافه خود را تغییر دهند».
این واژه دو بار در «نهج البلاغه» آمده است.
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «شوه»، ج۲، ص۶۲۲.
