شَتْم (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
شَتم (به فتح شین) یکی از
مفردات نهج البلاغه به معنای فحش دادن و
ناسزا گفتن است.
حضرت علی (علیه‌السلام) درباره
آداب جنگ از این واژه استفاده نموده است.
شَتْم (به فتح حاء)
به معنای فحش دادن و ناسزا گفتن است.
یکی از مواردی که در «
نهج‌البلاغه» به کار رفته است، به شرح ذیل می‌باشد:
این کلمه که در
قرآن مجید به‌کار نرفته به معنای فحش دادن و ناسزا گفتن است، در
صفین قبل از شروع
جنگ در ضمن
آداب و سفارش آن فرمود:
«فَاِذَا کَانَتِ الْهَزِیمَهُ بِاِذْنِ اللَّهِ فَلاَ تَقْتُلُوا مُدْبِراً وَ لاَ تُصِیبُوا مُعْوِراً وَ لاَ تُجْهِزُوا عَلَی جَرِیحٍ وَ لاَ تَهِیجُوا النِّسَاءَ بِاَذًی وَ اِنْ شَتَمْنَ اَعْرَاضَکُمْ وَ سَبَبْنَ اُمَرَاءَکُمْ»؛
«هنگامى كه به اذن خدا دشمن شكست خورد فراريان را نكشيد و بر ناتوان‌ها ضربه‌اى وارد نكنيد، و مجروحان را به
قتل نرسانيد، زنان را با
اذیت و آزار به هيجان نياوريد، هر چند آنها به شما
دشنام دهند و به سرانتان
بدگویی كنند».
این واژه فقط یک بار در «نهج البلاغه» آمده است.
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «شتم»، ج۲، ص۵۷۸.
