بنابر روایات، آن امام همام (ع) چهره‌ای گندمگون دارد با ابروانی کشیده، چشمانی سیاه و درشت و نافذ، شانه پهن، دندان‌هایی براق و با فاصله، بینی کشیده و زیبا و پیشانی بلند. استخوان‌بندی‌اش استوار و خوش ترکیب است و انگشتانی درشت دارد. گونه‌هایش گم‌گوشت و اندکی به زردی می‌گرایند. بر گونه راستش خالیسیاه جای گرفته است. عضلات بدنش ورزیده و پیچیده‌اند. بلندی موی سرش به قدری است که به لاله گوش رسیده است. چهره‌اش در هاله‌ای از شرم بزرگوارانه و شکوهمند پوشیده است و نشان از حشمت و شکوهرهبری دارد. نگاهش آدمی را دگرگون می‌کند و خروشش دریاسان است و فریادش همه‌گیر.
ر روایتی دیگر می‌فرماید: «مهدی از نسل من است. سیمایش همچون ماه تابان است و صورتش گرد و درخشان. رنگش عربی (گندمگون) است و جثه‌اش اسرائیلی (راست قامت و بلند) است.»
از آن جمله است روایتی که امام حسین (ع) می‌فرماید: «مهدی را از وقار و سکینه‌اش خواهید شناخت و اینکه حلال و حرام را می‌شناسد و همگان بدو نیازمندند و او از همه بی‌نیاز.»
امام باقر (ع) می‌فرماید: «چهره‌اش سرخ و سفید است و همانند ستارگان می‌درخشد. موی سرش پُر است و دندان‌های پیش‌اش سفید و درخشان‌اند و با فاصله. پیشانی‌اش بلند و تابناک است.»
در روایتی از امام صادق (ع) آمده است: «چون ظهور می‌کند، کهنسال است؛ ولی جسم و سیمای او جوان است. نیروی فراوانی دارد و زورمند است....اگر بر کوه‌ها بانگ برزند، فرو می‌ریزند.»
امام رضا (ع) می‌فرماید: «خوینیک او همانند جدّش پیامبر اکرم (ع) است. به مردم از خود آنان دلسوزتر است، از پدر و مادر بر آنان مهربان‌تر است و خضوعش در پیشگاه خداوند از هر کس بیش‌تر است. اگر مردمان را به کاری فرا می‌خواند، خود بدان پایبندتر است و اگر از چیزی منعشان می‌کند، خود بیش‌تر از آن گریزان است. دو نشانه آشکار دارد: یکی دانش بیکران و دیگری دعایمستجاب. آن‌چه در آینده خبر می‌دهد به صورت پیمانی است که از پدران خود از رسول اکرم (ص) به ارث برده است.»
