سید محمد موسوی جزایری
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
این مقاله درباره زندگینامه
سید محمد موسوی
جزایری می‌باشد.
«
سید محمد موسوی
جزایری»، فرزند
سید علی اکبر و نواده
محدث متبحر شهیر،
سید نعمت‌الله جزایری رحمة‌الله‌علیه ، در شهر
شوشتر، در اول
ربیع الاول سال ۱۳۳۴ ق، متولد گردید.
پس از گذراندن دوره دروس ابتدایی، تحصیلات
علوم دینی خود را نزد دانشمندان و استادان بزرگ شوشتر فراگرفت.
از جمله اساتید ایشان، علامه
سید مهدی آل‌طیب (متوفی ۱۳۶۱ ق) و شیخ
محمدکاظم شیخ شوشتری (متوفی ۱۳۷۱ ق) و
شیخ محمد تقی شیخ شوشتری بوده‌اند.
ایشان، پس از اتمام دوره سطح در شوشتر، در سال ۱۳۵۸ ق، برای تکمیل
معارف به
نجف اشرف
هجرت نمود و به جوار قبر مطهر جدش
امیرالمؤمنین علیه‌السّلام پناه برد و در راه این هجرت رنج‌های فراوان و مصیبت‌های سنگینی را تحمل نمود.
در آن جا در درس استاد اعظم، یگانه دوران، مرحوم شیخ
ضیاءالدین عراقی (معروف به آقا ضیاء)، حاضر گردید و پس از وفات وی، در درس مرجع بزرگ دینی،
آیت‌الله خویی رحمة‌الله‌علیه شرکت نمود تا آنکه به چنان مرتبه والایی از علم و
اجتهاد و استنباط نائل گردید که جز کسانی که منت و توفیق الهی یار ایشان باشد، به آن نخواهند رسید.
آن عالم ربانی، پس از حدود سه سال اقامت در نجف، به
وطن خود شوشتر بازگشت و به تدریس و تحقیق مشغول گردید و تمامی
عمر شریف خود را به
ارشاد مردم و
امر به معروف و نهی از منکر سپری نمود.
او با جدیت تمام وارد میدان علم و
حکمت گردید، سپس به درجات بالا و مرتبه نهایی علم و
فقه و تحقیق نائل آمد و فقیهی جامع، محققی پی گیر، اندیشمندی واقع‌بین و دارای رایی استوار گردید. چه بسیار مسائل پیچیده‌ای که آنها را با بیانش گشود و مطالب گره خورده‌ای که با سرانگشتان فکرش باز نمود. مجلس پر برکتش منبعی برای افاضات و افادات و مدرسه‌ای برای ارباب فضل و کمالات بود. از محضر او، هم انسان‌های والا بهره می‌بردند و هم مردم عامی از شهد مواعظش کام یاب می‌گردیدند.
از امتیازات خاص آن عالم ربانی این بود که
عشق و ولع عجیبی به
تدریس و تحقیق و مذاکره علم داشت و در این راه خستگی و ملالتی او را عارض نمی‌شد، بلکه همواره اشتیاق و نشاط او در این راه رو به افزایش بود. این مزیت را هر که با او در
زمان حیاتش کمترین آشنایی و ارتباطی داشت می‌دانست. او هم چنین در میدان عمل و
ریاضات نفسانیه شرعی و تخلق به
اخلاق الهی مجاهده نمود تا آنکه دارای
نفسی مطمئن، صفاتی پسندیده، روحی بردبار و
قلبی سلیم گردید.
آن مرد بزرگ، برای خدمت به
اسلام و
مسلمانان و تعلیم دانش پژوهان و پاک سازی نفوس مستعدان و تقویت
انقلاب اسلامی تا آخر عمر شریف خود کمر همت بست.
وفات آن بزرگوار روز ۲۹ آذر ماه ۱۳۶۹ مطابق با دوم
جمادی الثانی سال ۱۴۱۱ در سن ۷۷ سالگی اتفاق افتاد. روز بعد پیکر پاکشان ابتدا در
اهواز و سپس در شوشتر توسط مردم عزادار
تشییع گردیده و در مزار معروف به مقام
صاحب الزمان مدفون گردید.
آن عالم ربانی، بیشتر اوقات خود را به تدریس و تربیت شاگردان و
طلاب علوم دینی صرف می‌نمود و لذا کمتر برای تالیف و تصنیف فرصت می‌یافت، اما در عین حال آثار قلمی گران بهایی به زبان
فارسی و
عربی از ایشان به جای مانده که برخی از آنها که در سطوح بالای علمی قرار دارند، برای استادان و محققان حوزوی بسیار سودمندند و برخی از آنها برای طلاب و اهل مطالعه به کار می‌آیند و بخشی از آنها هم برای عموم اقشار مردم مناسب می‌باشند.
برخی از تالیفات آن علامه محقق عبارت است از:
۱. کتاب فقهی
الجواهر الغوالی در فروع علم اجمالی؛
۲. حاشیه فقهی بر صلاة جماعت حاج شیخ عبد الکریم حائری؛
۳. حاشیه اصولی بر
اجتماع امر و نهی اصول مظفر؛
۴. رساله فقهی مثبتات هلال؛
۵. حاشیه فقهی بر مستمسک آیت‌الله العظمی حکیم؛
۶. رساله اصولی
استصحاب عدم ازلی؛
۷. رساله اصولی
قاعده مقتضی و مانع؛
۸. حاشیه اصولی بر
قاعده لا ضرر امام خمینی رحمة‌الله‌علیه ؛
۹. کتابی عربی در
علم نحو به نام
تبصرة الاحباب؛
۱۰. شرح
الفیه ابن مالک به فارسی؛
۱۱. شرح تصریف زنجانی به فارسی؛
۱۲. مجالس
ماه مبارک رمضان؛
۱۳. کتاب مجالس
محرم؛
۱۴. با محرمان راز.
نرم افزار جامع اصول فقه، مرکز تحقیقات کامپیوتری علوم اسلامی.
