سید علی طباطبایی
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
سید علی طباطبایی مشهور به صاحب ریاض، دانشمند بزرگ،
فقیه،
اصولی،
محدث و نابغه قرن سیزدهم هجری قمری در
ربیع الاول ۱۱۶۱ هـ . ق. در شهر
کاظمین دیده به جهان گشود.
وی فرزند محمد علی، فرزند
ابوالمعالی صغیر، و او فرزند
ابوالمعالی کبیر، و از تبار سادات حسنی، معروف به طباطبایی می‌باشد که در قرن دوازدهم هجری قمری از اصفهان به کربلا آمد و همان جا ماندگار و منشأ خیر و برکت برای جهان اسلام شد.
مادرش، خواهر
وحید بهبهانی و همسرش نیز دختر ایشان است. از این رو، سید علی طباطبایی (ره) هم خواهرزاده
وحید بهبهانی است و هم داماد او.
جدّ مادری او به
علامه مجلسی اول (متوفا: ۱۰۷ هـ . ق) می‌رسد؛ زیرا مادر ایشان، خواهر
وحید بهبهانی است و مادر
وحید بهبهانی، دختر نورالدین، پسر
ملا صالح مازندرانی است و مادر نورالدین، آمنه بیگم دختر ملّا محمّد تقی، پسر مقصود علی اصفهانی معروف به
مجلسی اول، پدر
علامه مجلسی معروف به
صاحب بحار الانوار می‌باشد.
سید علی طباطبایی از دوران کودکی سید علی در کتاب‌های تاریخی و رجال مطلبی وجود ندارد، ولی آنچه مسلّم است این است که وی در خانواده‌ای عالم، ادیب، متقی، روحانی، پر از مهر و محبت و با معنویت و در دامن بزرگانی چون پدر و مادر مهربانش رشد کرده است.
سید علی طباطبایی در ابتدای جوانی به کسب علم و فضیلت پرداخت. وی در تحصیل مقدمات
نحو،
صرف و سایرعلوم از خود نبوغ فراوان نشان داد؛ به طوری که مورد توجه علامه بزرگ،
وحید بهبهانی (ره) قرار گرفت. از این رو،
وحید بهبهانی (ره) از فرزندش،
محمد علی بهبهانی خواست که استادی سید علی را به عهده بگیرد و درس
فقه «
مدارک الاحکام»، او را بپذیرد. بدین صورت، سید علی در زمره شاگردان
محمد علی بهبهانی در آمد.
وی در اندک زمانی، درجات ترقی را طی کرد و با این که از نظر سن، از همه هم شاگردی‌های خود بسیار جوان بود، گوی سبقت را از همه آنها ربود و از همه پیشی گرفت؛ به طوری که بعد از مدت کمی، در سال ۱۱۸۶ هـ . ق. نزد دائی بزرگوارش (
وحید بهبهانی) افتخار شاگردی پیدا کرد و به درجه
اجتهاد رسید و از بزرگانی هم چون
وحید بهبهانی و دیگران،
اجازه نامه اجتهاد و
روایت دریافت کرد.
بزرگان کوشش بی‌دریغ او را در راه تحصیل علم ستوده‌اند و گفته‌اند: او در راه کسب علم، سختی‌ها و تلخی‌های فراوانی را متحمل شد و علم را با گریه و زاری و مناجات به درگاه باری تعالی تحصیل نموده است؛ زیرا ظاهراً مدت تحصیل ایشان آن قدر نبوده است که بتوان در آن مدت کم به این رتبه عالی رسید.
ولی ایشان با همه این مشکلات و موانع، به درجات عالی علم رسید و شهره آفاق شد و این جز همّت والای او و فضل خداوند منّان چیز دیگری نبود.
سید علی طباطبایی در
فقه،
اصول و
حدیث تخصص کافی داشت گرچه تبحرش در اصول بیش از
فقه بود، ولی شهرتش در
فقه بیش از
اصول می‌باشد؛ برعکس
میرزای قمی که هم عصر ایشان بود.
میرزای قمی تبحرش در
فقه بیش از
اصول بود، ولی شهرتش در
اصول بیش تر است. از این رو، از سید علی طباطبایی (ره) به صاحب ریاض که کتابی است فقهی و از
میرزای قمی به
صاحب قوانین که کتابی است اصولی، تعبیر آورده می‌شود و این شاید به خاطر آن بود که آن دو بزرگوار کتابی جامع در موضوع مورد تخصصشان تألیف نکردند.
صاحب ریاض (ره) رمز موفقیت خود و رسیدن به کمال واقعی را در
عبادت خداوند سبحان و راز و نیاز با معبود خود می دانست و همان طور که قبلاً گفته شد، علم را با گریه و زاری و مناجات به درگاه باری تعالی تحصیل نمود. دانشمندان علم تراجم، کثرت عبادت و ارتباط وی را با خداوند، بسیار ستوده‌اند و نوشته‌اند: وی عادتش بر این بود که شب‌های جمعه را تا به صبح، شب زنده‌داری کرده و به عبادت حق تعالی مشغول می‌شد
و هیچ وقت تهجد و نماز شبشان قطع نمی‌شد.
صاحب ریاض (ره) از نظر
سجایای اخلاقی و
فضائل معنوی، یگانه زمان خویش و انسانی کامل بود.
صاحب مرآت الاحوال در مورد ویژگی‌های اخلاقی وی چنین می‌گوید:
«وی عالمی است کم نظیر، و فضایل و محامدش عالمگیرو از بزرگان فضلای دوران، و عمده علمای این خاندان، و متخلّق به اخلاق حمیده مصطفوی، و متأدب به آداب مرضیه، مرتضوی است. ماه‌ها و سال‌های بسیار باید بیاید تا مثل او عالمی به وجود آید.»
مهمترین ویژگی صاحب ریاض (ره) احتیاط در حق الناس بود. ایشان در رعایت حقوق مردم بسیار دقت نظر به خرج می‌داد و در این مورد سفارش‌های اکید می‌کرد.
مامقانی در مورد شدت و ورع و احتیاط صاحب ریاض (ره) نقل می‌کند:
«وی روزی از رفتن به
نماز جماعت خودداری کرد.
نمازگزاران نزد وی آمدند و علت ترک
نماز جماعت را از ایشان جویا شدند. ایشان در جواب گفت: من امروز در
عدالت خود اشکال دارم. از این رو، نمی‌توانم
امام جماعت شما باشم. آنها از علت اشکال ایشان نسبت به
عدالت خود پرسیدند. وی گفت: دختر مولایم، وحید (همسر صاحب ریاض (ره) حرف‌هایی به من زد که من کنترل خود را از دست دادم و به او گفتم: هر چه به من گفتی، به خودت برگردد. به همین جهت من در
عدالت خود اشکال می‌کنم. از این رو، نمی‌توانم
امام جماعت شما باشم صاحب ریاض
امامت جماعت را ترک گفت و دیگر
نماز را با جماعت اقامه نکرد تا این که همسرش از او راضی شد و او را حلال نمود.
دشمنان او هم به
تقوا و
ورع ایشان اعتراف داشتند.
میرزا احمد نیشابوری با این که با صاحب ریاض (ره) عناد بسیارداشت و افکار او را صحیح نمی‌پنداشت، ولی در کتاب رجالش درباره سید علی صاحب ریاض می‌نویسد:
«علی بن محمّد علی پسر
ابوالمعالی حسنی حسینی طباطبایی، محل تولد
کربلا، استاد
فقه و
اصول و
مجتهد ی است خالص، احتیاط در امور را مراعات می‌کند.»
صاحب ریاض (ره) خدمات اجتماعی فراوانی انجام داد. وی برای دفاع از شهر
کربلا در برابر هجوم وهابی‌ها، دیوار بلندی دور شهر
کربلا در سال ۱۲۱۷ هـ . ق. بنا کرد
و برای حفظ نظم و رعایت قانون در شهر
کربلا، دست به تأسیس نیروی انتظامی زد. ایشان قبیله‌ای از بلوچی‌ها را که بدنی قوی و روحیه‌ای خشن داشتند در
کربلا اسکان داد تا نظم و قانون را حفاظت کنند.
زمان
مرجعیت ایشان مقارن با فتح
هندوستان بود. از این رو،
وجوهات اسلامی بسیاری از بلاد فتح شده به دست ایشان می‌رسد که درهم‌های رسیده به ایشان را با جهت کثرت و فراوانی آنها، تشبیه به تپه‌های خاک کرده‌اند. وی از این
وجوهات در جهت خدمات اجتماعی و عام المنفعه استفاده فراوانی کرد و خانه‌ها و باغ‌های زیادی را خریداری و
وقف فقیران و علمای که در اطراف
کربلا اسکان داشتند مجاور زمین مقدس
کربلا نمودند و نیز از همان وجوهات خانه‌های بسیاری را در کربلا خرید و آنها را به ساکنان آنها وقف نمودند.
از جمله خدمات اجتماعی ایشان، بنا کردن مکان‌های مذهبی و تعمیر و توسعه آنها می‌باشد. نمونه بارز این خدمات، بنای
مسجد جامع کربلا است. این
مسجد در نزدیکی بازار بزرگ تجاری
کربلا واقع شده است که در سال ۱۲۲۰ هـ . ق. کار بنای آن به اتمام رسید. این
مسجد که دارای مصلای بزرگ است، بعد از صاحب ریاض نیز توسعه پیدا کرد و به جهت اقامه
نماز جماعت و تولیت آن توسط
میرزا علی نقی طباطبایی (متوفا: ۱۲۸۹ هـ . ق.) این
مسجد به مسجد جامع میرزا علی نقی طباطبایی شهرت یافت.
آیت الله سید علی طباطبایی (ره) همانند سایر
علمای بزرگ اسلام، در جهت تبیین، نشر و گسترش دین مبین
اسلام و تقویت آن، کوشش‌های فراوانی نمود. او با تمام قوای خود، دین را ترویج و در این راه تمام وسایل لازم را به کار گرفت. مهمترین این فعالیت‌های، تربیت دانشمندان بزرگ اسلامی بود.
او به امر استاد خود،
وحید بهبهانی (ره)، کرسی درسی را در
کربلا به عهده گرفت و به تربیت
طلاب اشتغال پیدا کرد. به برکت نفوس قدسی وی، دانشمندان و بزرگان بسیاری به درجه علم و مقامات بلند ارتقا یافتند. شاگردان فراوانی در درس او حاضر می‌شدند که از نظر علم و کمال و فضل در درجه اعلایی بودند.
صاحب ریاض (ره) علاوه بر تربیت مبلغان و محدّثان و فقیهان به تألیف کتاب پرداخت. مهمترین کتاب وی، «
ریاض المسائل» است. وی افکار اسلامی را تقویت کرد و در مقابل افکار انحرافی و انحطاطی مثل اخباری‌گری ایستاد و با قوت و توانایی عجیبی که در بیان،
جدل،
مباحثه و
مناظره داشت، با صاحبان افکار به بحث و
مجادله پرداخت و از این طریق آنان را نسبت به عقاید باطلشان آگاه نمود. «الرساله البهیه» از جمله آثار ارزشمند وی است که در آن به رد آراء و نظرات اخباری‌ها پرداخته است.
آیت الله سید علی طباطبایی (ره) در درس استادان بزرگی، مثل
وحید بهبهانی،
محمد علی بهبهانی (فرزند
وحید بهبهانی) و
صاحب حدائق حاضر شد و از آنان کسب فیض کرد.
او از مشهورترین شاگردان
وحید بهبهانی محسوب می‌شد. شیخ ابوعلی در «
منتهی المقال» از میان انبوه شاگردان
وحید بهبهانی، تنها شرح حال
علامه بحر العلوم (ره) و صاحب ریاض (ره) را نوشته است و این نشانگر عظمت و بزرگی آن دو
فقیه است.
صاحب ریاض (ره) به سبب مقام والای علمی
صاحب حدائق، شب‌ها در درس او حاضر می‌شد و از محضر ایشان کسب علم می‌نمود.
صاحب ریاض (ره) شاگردان زیادی را در
فقه،
اصول،
حدیث و
تاریخ پرورش داده است. معروفترین آنها عبارتند از:
۱.
شیخ ابو علی (متوفا: ۱۲۱۵ هـ . ق.) نویسنده
منتهی المقال.
۲.
شیخ اسدالله دزفولی (متوفا: ۱۲۳۷ هـ . ق.) نویسنده
مقابس الانوار.
۳.
سید محمد باقر شفتی، معروف به حجت الاسلام رشتی (متوفا: ۱۲۶۰ هـ . ق.) مؤسس مسجد سید اصفهان.
۴.
جواد بن محمد حسینی عاملی: نویسنده
مفتاح الکرامة فی شرح قواعد العلامه.
۵.
مولی جعفر استرآبادی.
۶.
محمد تقی شهید برغانی قزوینی (متوفا: ۱۲۷۰ هـ . ق.) نویسنده: المجالس.
۷.
محمد صالح برغانی (متوفا: ۱۲۷۰ هـ . ق.) نویسنده
مخزن البکاء.
۸.
محمد شریف آملی مازندرانی.
۹.
احمد بن زین الدین احسایی.
۱۰.
خلف بن عسکر کربلایی.
۱۱.
سید محمد مجاهد طباطبایی.
۱۲.
سید مهدی طباطبایی.
۱۳.
سید حسین موسوی خوانساری.
۱.
ریاض المسائل فی بیان الاحکام بالدلائل.
۲. شرح مفاتیح الشرایع.
۳. رساله تثلیث التسبیحات الاربع فی الاخیرتین.
۴. رساله الاصول الخمس.
۵. رساله الاجماع و الاستصحاب.
۶. رساله تحقیق حجیت مفهوم موافقت.
۷. رساله جواز الاکتفاء بضربه واحده فی التیمم مطلقا.
۸. رساله اختصاص الخطاب الشفاهی الحاضر فی مجلس الخطاب.
۹. رساله منجزات المریض.
۱۰. رساله الکفّار المکلفون بالفروع.
۱۱. رساله اصاله برائه ذمه الزوج عن المهر.
۱۲. رساله حجیه الشهره.
۱۳. رساله حلیه النظر الی الاجنبیّه فی الجمله و اباحه سماع صوتها کذلک.
۱۴. حاشیه علی معالم الدین و ملاذ المجتهدین.
صاحب ریاض علاوه بر تألیفات فوق، جزواتی ناتمام در مورد مسائل فقهی و اصولی دارند که از جمله آنها، جزوه‌ای در شرح «مبانی الاصول الی علم الاصول» علامه می‌باشد نیز حواشی متفرقه‌ای بر «حدائق الناضره» شیخ یوسف بحرانی و «مدارک الاحکام» از جمله آثار قلمی ایشان می‌باشد.
خورشید عمر صاحب ریاض (ره) در سال ۱۲۳۱ هـ . ق. در
کربلا غروب کرد. بدن مطهر وی را نزدیک قبر
وحید بهبهانی، در رواق مطهر سید الشهداء (علیه‌السلام) پایین پای شهدا به خاک سپردند.
روی قبر این دو عالم بزرگ، صندوقچه‌ای چوبی وجود داشت که در دوره اخیر، برداشته شده و محل قبر ایشان، با لوح سنگی بر دیوار رواق، مشخص گشته است.
سایت اندیشه قم
