«آیت‌الله سید محمدرضا شیرازی»، در سال ۱۳۷۹ ق، در شهر کربلا متولد شد. او، فرزند آیت‌الله سید محمد حسینی شیرازی (۱۴۲۲ ق)، معروف به مجدد ثانی و صاحب موسوعه صد و ده جلدی «الفقه» و اولین نوه آیت‌الله العظمی سید میرزا مهدی شیرازی (وفات ۱۳۸۰) است.
تحصیل علوم دینی را از همان دوران کودکی با وارد شدن به مدرسه حفاظ کربلا آغاز کرد. در سن ۱۰ سالگی به دست پدر ملبس به لباس روحانیت شد. با وارد شدن به حوزه علمیه کربلا، مقدمات علوم دینی و سطوح اولیه حوزه را نزد اساتید معروف آن حوزه فراگرفت تا اینکه بر اثر فشارهای حکومتبعث عراق بر پدرش، مجبور به ترک عراق شده و به همراه پدر، ابتدا، به سوریه و از آن جا به کشور کویتهجرت نمودند. با وارد شدن به کشور کویت، تحصیلات حوزوی خود را از سر گرفت و نزد اساتیدی چون پدر و عمویش آیت‌الله سید صادق شیرازی ادامه تحصیل داد. در کشور کویت، سطوح حوزه ( رسائل و مکاسب) را طی می‌نمود تا اینکه در سال ۱۳۹۹ ق، در سن بیست سالگی، به همراه پدر وارد ایران شد. پس از اقامت در شهر قم، به حوزه علمیه آن شهر ملحق شد و بحوث عالیه حوزوی خود را در آن حوزه طی نموده، وارد بحث خارج شد و از اساتید بزرگی همچون پدرش و عمویش و دیگر آیات عظام استفاده کرد.
او، در کویت به صورت مستمر برای عموم شیعه سخنرانی دینی و علمی داشت. در شهر قم نیز به تدریس سطوح عالیه علوم دینی می‌پرداخت. در سال ۱۴۰۷ ق، او با نوشتن کتاب «الترتب»، اجازه اجتهاد از برخی بزرگان کسب نمود. از آن پس، به تدریس مباحث مختلف علوم دینی، چون فقه، اصول، تفسیر، رجال و غیره مشغول شد، اما پس از مدتی به علت بعضی مشکلات پیش آمده، مجبور به بازگشت به کویت شد و چند سالی در آن جا اقامت نمود. سرانجام در سال ۱۴۲۲ ق، برای بار دوم به ایران آمد و مورد استقبال گرم پدر، عمو، بستگان و دوست داران قرار گرفت و تا پایان عمر، در شهر قم، در کنار حرم حضرت معصومه اقامت گزید. از همان لحظه بازگشت و تا پایان عمر، مشغول به تدریس درس خارج و اصول بود. در کنار آن بحث‌های فقهی، رجالی، تفسیر و اخلاق نیز تدریس می‌کرد، تا اینکه چند روز پس از پایان دوره تحصیل و آغاز تعطیلات تابستانی در سحرگاه ۲۶ جمادی الاول ۱۴۲۹ ق، درگذشت.
