سیدمحمدجعفر طباطبائی نائینی اصفهانی
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
محمدجعفر طباطبائی نائینی اصفهانی، شاعر و
ادیب فاضل در
اصفهان میباشد.
میرزا محمّدجعفر طباطبائی نائینی اصفهانی، شاعر و
ادیب فاضل، از نوادگان میرزا محمّدرفیع طباطبائی (
میرزا رفیعا) نائینی و از نوادگان دختری
میرسیّدعلاءالدّین حسین خلیفه سلطان بوده است. وی صاحب صفات نیک و
اخلاق پسندیده بوده و محبوب القلوب خاص و عام بود.
شعر را نیکو میسروده و شعرای اصفهان همچون آذر بیگدلی و میرسیّد علی مشتاق به مصاحبت و
معاشرت با او رغبت تمام داشتند. وی سرانجام درسال ۱۱۶۶ق در
اصفهان وفات یافت. مشتاق اصفهانی مادّه تاریخ فوت او را چنین سروده است.
مشتاق برای سال فوتش ••••• تاریخ طلب به هر کران رفت
گفتش ناگاه ره نوردی: ••••• «راهب صد حیف کز جهان رفت»
او پس از وفات در قبرستان آببخشان اصفهان مدفون شد.
راهب، در انواع شعر
مهارت داشته ولی در زمان
حیات به گردآوری و تدوین اشعار خود نپرداخته است. کتابی به نام نادرشاه نامه را نیز به او نسبت میدهند. برادرش میرزا امام علی متخلّص به «حشمت» نیز شاعر و ادیب بوده است.
این رباعی از اوست:
راهب خُم باده پیر دیری بوده است ••••• پیمانه حریف گرم سیری بوده است
این مُشت گلی که گشت خشت سَرِ خُم ••••• میخواره عاقبت به خیری بوده است
مهدوی، سیدمصلحالدین، اعلام اصفهان، ج۲، ص۳۳۸-۳۳۹.