سیدجلال‌الدین بن عبدالخالق طاهری اصفهانی
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
سیدجلال‌الدین بن عبدالخالق طاهری، از علمای مبارز و انقلابی و
ائمه جمعه اصفهان می‌باشد.
سیّدجلال‌الدّین طاهری فرزند سیّدعبدالخالق، در سال ۱۳۰۴ش در محلّه حسین آباد
اصفهان متولّد شد. او از اعقاب
عالم جلیل‌القدر
سیّدمحمد میرلوحی سبزواری اصفهانی است. در اصفهان تحصیلات ابتدائی را طی نموده و وارد دبیرستان صارمیه شد و از آنجا دیپلم گرفت. سپس دروس مقدماتی و سطح را در آقایان
شیخ احمد فیاض سدهی و
سیّدجواد غروی در
حوزه علمیه اصفهان فراگرفت. در سال ۱۳۲۵ش به
قم رفت و از درس حضرات آیات
سیّدمحمدتقی خوانساری،
حاج آقا حسین بروجردی،
سیّدمحمّد محقّق داماد،
امام خمینی و
شیخ محمّدعلی اراکی بهره گرفت.
فعالیت‌های سیاسی خود را در حمایت از نهضت امام خمینی از سال ۱۳۴۲ش آغاز کرد و پس از بازگشت به اصفهان در راه تبلیغ اهداف انقلاب به فعالیت پرداخت و از سال ۱۳۵۱ش
نماز جمعه را در اصفهان اقامه نمود که با کارشکنی‌ها و ممانعت‌های ماموران
رژیم پهلوی روبرو گردید.
او بارها توسط
ساواک دستگیر و زندانی شده و مورد شکنجه‌های سخت و طاقت‌فرسا قرار گرفت و سپس به مهاباد
تبعید شد. ولی پس از بازگشت به اصفهان بار دیگر نماز جمعه را برپا نمود و به سخنرانی‌های انقلابی و افشاگرانه علیه رژیم شاه ادامه داد. ماموران رژیم در ۱۰ مرداد ۱۳۵۷ش او را دستگیر و زندانی کردند که باعث قیام تاریخی مردم اصفهان و تحصن آنان در مقابل منزل مرحوم
آیةاللّه خادمی و
شهادت جمعی از آنان و اعلام حکومت نظامی در اصفهان گردید.
پس از پیروزی
انقلاب اسلامی وی به عنوان نماینده امام خمینی در استان اصفهان و
امام جمعه اصفهان منصوب شد. و چندین دوره نیز از طرف مردم اصفهان به نمایندگی
مجلس خبرگان برگزیده شد. در جریان
جنگ ایران و عراق (۱۳۵۹-۶۷ش) برای پشتیبانی و حمایت از رزمندگان و کمک به جبهه‌های نبرد فعالیت‌های فراوانی انجام داد و فرزند جوانش علی طاهری در سال ۱۳۵۹ش در منطقه چزابه به
شهادت رسید و مفقودالاثر گردید.
او سال‌های متمادی در حوزه علمیه اصفهان خصوصاً مدرسه چهارباغ و مدرسه صدر بازار به
تدریس خارج
فقه و
اصول مشغول بود و اکنون چند سالی است که از امامت جمعه اصفهان کناره‌گیری نموده است.
از آثار ایشان «
المحاضرات مباحث
فی اصول الفقه» که تقریرات درس استادش مرحوم محقق داماد است در ۳جلد به چاپ رسیده است.
مهدوی، سیدمصلح‌الدین، اعلام اصفهان، ج۲، ص۳۵۴-۳۵۵.
