سَدْل (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
سَدْل (به فتح سین) از
واژگان نهج البلاغه به معنای انداختن، مثل انداختن
پرده و
لباس است.
دو مورد از این واژه در
نهج البلاغه آمده است.
سَدْل به معنای انداختن، مثل انداختن پرده و لباس آمده است. «سدل الثوب و الشعر: ارخاه»
برخی از مواردی که در «نهج‌البلاغه» استفاده شده به شرح ذیل می‌باشد:
از این ماده دو مورد در «نهج» آمده است یکی در
خطبه شقشقیّه که
امام علی (علیه‌السلام) درباره
خلافت فرموده:
«فَسَدَلْتُ دونَها ثَوْباً، وَ طَوَيْتُ عَنْها كَشْحاً، وَ طَفِقْتُ أَرْتَئي بَيْنَ أَنْ أَصولَ بِيَد جَذّاءَ، أَوْ أَصْبِرَ عَلَى طَخْيَة عَمْياءَ.» یعنی «چون
ابوبکر لباس خلافت را به تن کرد، من در مقابل خلافت پرده‌ای انداختم (از آن صرف‌نظر کردم) پهلویم را از آن پیچیده و پائین آوردم، و
فکر می‌کردم که آیا با
دست بریده (و بی‌کمک) حمله کنم یا بر
ظلمت کور (بی‌راهه رفتن مردم در
حکومت ابوبکر)
صبر نمایم.»
دوّم درباره
خفّاش فرموده:
«فَهِيَ مُسْدَلَةُ الْجُفونِ بَالنَّهارِ عَلَى حِداقِها، وَ جاعِلَةُ اللَّيْلِ سِراجاً تَسْتَدِلُّ بِهِ في الْـتَِماسِ أَرْزاقِها.» «او در روز روشن پلک‌های خود را به حدقه‌های چشم انداخته (گذاشته) و
شب را برای خود چراغی قرار داده که با آن در بدست آوردن روزی‌اش راه می‌جوید.»
دو مورد از واژه سدل در «نهج‌البلاغه» آمده است.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «سدل»، ج۱، ص۵۲۴.
