زَمِن (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
زَمِن (به فتح زاء و کسر میم) و
زَمْین (به فتح زاء و سکون میم) از
واژگان نهج البلاغه به معنای آدم
زمین
گیر و معیوب است.
جمع آن عبارت است از:
زَمْنى (به فتح زاء و سکون میم) که به همان معنا است.
این ماده فقط يک بار در نهج البلاغه آمده است.
زَمِن و
زَمْین به معنای آدم
زمين
گير و معيوب است.
جمع آن
زَمْنى است که به همان معنی می‌باشد.
موردی که در نهج‌البلاغه استفاده شده به شرح ذیل است:
امام علی (علیه‌السلام) به
مالک اشتر مى‌نويسد:
«ثُمَّ اللهَ اللهَ في الطَّبَقَةِ السُّفْلى مِنَ الَّذينَ لا حيلَةَ لَهُمْ وَ الْمَساكين وَ الْـمُحْتاجينَ وَ أَهْلِ الْبؤْسى وَ الزَّمْنى» «خدا را خدا را در طبقه پائين‌تر از آنان كه چاره‌اى ندارند، از مساكين و محتاجان و اهل شدت
فقر و
زمين
گيران.»
این ماده فقط يک بار در نهج البلاغه آمده است.
•
قرشی بنایی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «زمن»، ج۱، ص۵۰۲.
