زَعْج (به فتح زاء و سکون عین) از واژگان نهج البلاغه به معنای طرد کردن، مضطرب کردن و قلع کردن است. امام علی (علیهالسّلام) راجع به غصب خلافت خویش به اهل مصر و نیز در بیان موعظه در مورد فرا رسیدن مرگ از این کلمه استفاده کرده است. این واژه چهار بار در نهج البلاغه آمده است.