دیَه (مفردات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
دِیَة (به کسر دال و فتح یاء) از
واژگان قرآن کریم به معنای
خونبها است.
این واژه دو بار در
قرآن مجید به کار رفته است.
دِیَة به معنای خونبها است.
دیه در اصل ودی است واو آن به هاء بدل شده است.
طبرسی در علت تسمیه خونبها به دیه در «وادی» فرموده: وادی کرانه کوه است، مجرای بزرگ آب را نیز وادی گویند. و آن در اصل بزرگی امر است و خونبها را از آن دیه گویند که عطایی است در مقابل امر عظیم یعنی قتل.
و شاید: علت تسمیه آن باشد که آن در مقابل ریختن و جاری شدن خون پرداخته می‌شود. دیة مثل عدة در اصل مصدر است و خونبها با آن نام گذاری شده است.
به مواردی از
دِیَة که در قرآن به کار رفته است، اشاره می‌شود:
(وَ مَنْ قَتَلَ مُؤْمِناً خَطَاً فَتَحْرِیرُ رَقَبَةٍ مُؤْمِنَةٍ وَ دِیَةٌ مُسَلَّمَةٌ اِلی اَهْلِهِ) (كسى كه مؤمنى را از روى خطا به قتل رساند، بايد يک برده
مؤمن را آزاد كند و خونبهايى به كسان او بپردازد.)
لفظ دیه دو بار در آیه فوق آمده است.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، برگرفته از مقاله «دِیَة»، ج۷، ص۱۹۵.
